Laat op de avond is er nog een man aangekomen in de Alberge,  hij ligt in het laatste vrije bed op onze, tot dan toe dameskamer. Met de dames bleek ik met allemaal al een connectie te hebben op de Camino.  Rachel uit Londen ken ik sinds Barcelos en Ana uit Portugal sinds Rubiaes waar ik bij haar aan tafel zat. Haar vrienden Ruth en Bruno slapen een deur verder in deze Alberge. Zo is het nu regelmatig een enthousiast weerzien met verschillende pelgrims. Je treft elkaar in een Alberge of onderweg wanneer je stopt voor een pauze, terrasje etc. Ongemerkt vorm je een groepje. Op de eerste dag in Porto maakten de Nederlandse Joan, de Duitse Vanessa en ik een Whatsapp groepje aan, dat gaf een goed gevoel nu drie vrouwen apart van elkaar, alleen de Camino gingen lopen. Gaandeweg voegde ik de Nederlandse Mirjam toe en de Duitse (man alleen) Holger. Joan appte of ik de Zuid-Afrikaanse Amanda ook wilde toevoegen, tuurlijk . Joan, Vanessa en Amanda liepen de hele kustroute en waren van plan, net als ik, ook de variante espiritual te gaan lopen.

Gisterochtend zag ik dat Amanda de Whatsapp groep had verlaten. Ik kende haar niet. In deze Alberge bleek ik naast haar te slapen. Hoe toevallig. Amanda is een opmerkelijke verschijning. Mega grote toilettas, roze kleding met bijpassende opvallende haarband. Ze neemt letterlijk en figuurlijk veel ruimte in. Ze spreekt luid en is breedsprakig en ik krijg het gevoel dat ze indruk wil maken met de verhalen over haar man, reizen en ontmoetingen.  Ik laat haar lopen neem ik me voor. Ik ontbijt voor het eerst in Spanje , nu is dit een dure plek maar Spanje is prijziger dan Portugal.  De prijs van de koffie stijgt van onder de euro (80-90 cent naar boven de euro ( 1 – 1,20) Je went snel. Na een daarom voor Camino begrippen duur ontbijt in het café bij het hostel ga ik op pad. Het is half 9. De pijlen sturen me naar de kathedraal van Tui, daar heb ik gisteren geen stempel meer kunnen halen, ga ik nu doen. De deur zit nog dicht, hmmm, een straatveger maakt me duidelijk dat hij om 9 uur open gaat. Op dat moment komen de Canadese Gloria en Denis om de hoek om te gaan ontbijten tegenover de kathedraal.  We kletsen bij en ik besluit te wachten tot de deur opengaat.

Ik ben niet de enige die een stempel komt halen.

Via stijle, smalle straatjes verlaat ik Tui. De zon schijnt al fel, het beloofd weer een hele warme dag te worden. Ik heb nog geen water gekocht, ik vond het te duur in het café (1 euro voor een halve liter terwijl je in de supermarkt voor een paar dubbeltjes 1,5 liter hebt, we blijven wel Nederlanders hè). Ik kom, anders dan stille straatjes, niks tegen. Eenmaal buiten de stad vind ik mezelf niet zo slim.

Maar kijk nu, een watertappunt. Ik neem de gok en vul mijn flessen.  Dit water smaakt gelukkig prima! (De foto van het mooie tappunt blijkt qua formaat te groot om nu te kunnen uploaden helaas) dit beeld van een pelgrim staat er tegenover.

We zijn weer vertrokken op weg naar Porriño. Hoed op, insmeren, zonnebril.

Onderweg een gedenkplek voor een pelgrim die elke dag hier medepelgrims bemoedigd heeft en hielp. Ik merk dat ik het ook fijn vind om alleen te lopen en onderweg vriendelijk te zijn en open te staan voor wie ik ontmoet zónder dat ik de behoefte heb om samen een hele dag op te trekken. Een praatje terwijl je even samen loopt gaat meestal over waar je vandaan komt (Nederland maar ook startpunt Porto en de laatste plaats waar je geslapen hebt en in welke alberge) waar je naar toe gaat en meestal zijn het aardige dingen die je deelt. Meestal noem ik al snel ook mijn naam en leer zo veel pelgrims bij naam kennen. Dat gebeurd minder snel als je samen met iemand bent.

Vandaag komt een roodborstje me begroeten. Dit raakt me omdat we dit voorjaar in Schotland met onze “Landrover” vrienden een bijzondere ontmoeting hadden met een roodborstje. Dit normaal gesproken vrij schuwe vogeltje, bleef bij ons terwijl we de as van een vriend uitstrooiden op zo’n manier dat je er niet meer omheen kon, dat er meer is tussen hemel en aarde. Ik deel de foto in onze Whatsapp groep.

Ik blijf maar foto’s maken en ben blij dat ik door schaduwrijk gebied loop.

Ik loop over een oude Romeinse brug (alweer een te groot bestand ) en aan het begin van de middag is het alweer 30+ graden. Mijn looptempo is die van een bejaarde.

De Gallisische richtingpalen zijn nieuw. Ik kom op een punt dat er twee staan, links én rechtsaf.  Kop of munt? Ah een café, vragen maar en gelijk een stempel, wat drinken en naar de wc.

De man achter de bar legt me uit dat linksaf een mooiere route is, door bos, meer schaduw maar wél ruim 2 km langer en eerst stijl omhoog . Rechtsaf is korter maar industrie terrein. Met deze hitte heb je niet echt keus. Oké dan,  dat wordt een uurtje erbij want hard ga ik niet. De rugzak en de temperatuur maken deze tocht tot een serieuze work out iedere dag.

In het bos staat deze groep aanwijzingen , links rechts troelala 😁.

Ik verlang naar een einde van deze tocht. Onderweg heb ik gebeld met de-herberg-met-de-gordijntjes waar de anderen het over hadden, er is een plek voor me en dat is een gerusstellend idee. Verder is het afzien.

En soms denken dat je op Terschelling bent😉.

Op mijn tandvlees loop ik om 17 uur Porriño binnen. Google Maps erbij voor de route naar de alberge . Nee! Nog meer dan een half uur, sjoksjoksjok, ene voet voor de andere, 3x vragen en daar is het dan. Rachel is er al uren en wacht me fris en fruitig op, ook Denis en Gloria zijn hier en Tanja en Antonio, kortom de casa Fernanda familie.  Douchen, kleding wassen, naar de supermarkt voor avondeten en ontbijtspullen en even op het dakterras bijkletsen.  Mijn kleren hang ik in de tuin aan de waslijn.

Om 9 uur ga ik te kooi. Breed bed, lakens jippie, stopcontact en lampje. Met het gordijntje dicht waan ik me in mijn tent of nee meer zoals ik als kind een tent maakte met een laken over de eettafel. Onder de tafel met poppen of een theeservies. Op zaal maar toch knus in mijn eigen gedoetje. Lekker slapen, morgen naar Redondela.

Als ik ’s ochtends de was van de lijn haal is deze niet droog, ik maak met veiligheidsspelden de sokken aan mn rugzak en de rest wapper ik nog wat (helpt niet) en doe ik in zo’n superhandig osprey zakje. Ik heb drie van die zakjes mee en dat was een topinvestering. Ik mag bij alberge Ninho ontbijten. Het is een gezellige plek met mooie teksten.

Als ik binnenkom staan Tanja en Antonio op het punt te vertrekken. De rest is al weg. Ik neem mijn tijd. Smeer een lekker vers brood kaas met jam, jus’tje erbij, er is fruit dus banaan voor onderweg. De duitse meisjes (die van de pet en haar vriendin die niet van bed wilde ruilen) schuiven aan. Nee we zijn geen ochtendmensen zeggen ze. Het meisje met de pet pakt een verse vijg uit de schaal en begint te pellen.  Ik vraag haar of je verse vijgen moet pellen, ik heb ze nog nooit zo gegeten.  Het hoeft niet, zij doet het. Gisteren kreeg ik van Gloria een lichtgedroogde vijg, ik vond het fantastisch qua smaak en structuur.  Doordat ze er niet zo aantrekkelijk uitzien, en volgens mij in Nederland ook niet zo lekker zijn (?) eet ik ze nooit. Toen ik klein was stond er bij de oma van mijn vriendin een vijgenboom in de tuin in Friesland. Ik heb toen een vijg gegeten maar vond er niks aan.

Mijn oma heette Vijgje en ik ben vrij plotseling toch nog naar haar vernoemd. De arts die de bevalling deed vroeg mijn ouders hoe ik ging heten: Christina… is dat naar moeders moeder? Nou nee, naar vaders vader, die is overleden toen mn vader nog klein was. Mijn neef zou vernoemd worden naar deze opa maar dat ging een beetje mis bij de aangifte bij de burgelijke stand : Willem….wat-was-het-ook-alweer….Adriaan! Goed,  met mij de herkansing. De dokter vond Vijgje werkelijk een práchtige naam. Mijn ouders gingen om, Vijgje Christina werd het. Ik schaamde me dood voor deze ouderwetse, rare naam, een vrucht, een bijbelse nog wel, lelijk ding ook. En ja, op je diploma, je paspoort, bij het invullen van …(eerste naam voluit) werd het Vijgje Veloo, oh…ik heb mijn ouders er om verwenst. En nu na twee dagen deze vrucht gegeten te hebben, ..wauw, smaakexplosie, juicy, zoet maar niet zo mierzoet, en dan die verrassend knisperende pitjes. Its like me 😁😍🤩 . Niet de knapste hahaha maar verrassend smaakvol, oke ik hou op met deze lofzang, straks ga ik nog naast mijn schoenen lopen.  Ik vertel de duitse meisjes over mijn vernoeming en ook zij herkennen het bij zichzelf. Ik aanvaard mijn naam na al die jaren en wanneer ik op pad ga hoor ik de klokken van de kerktoren met precies hetzelfde big ben geluid als de klok in het huis van mijn oma Vijgje wanneer ik bij haar logeerde, en dat gebeurde de hele dag tijdens mijn wandeling, vast iets Portugees.

Ik loop lekker in mijn uppie en geniet. Ik stop voor een stempel en een fles water want het kraanwater uit mijn flessen is niet weg te krijgen, smaakt naar zwembadwater.

Ik groet iedereen onderweg en deze man begint in rap Spaans een heel verhaal, lacht vriendelijk en klopt me op de schouder. Ik geef hem een hand en zeg mn naam, waar ik vandaan kom en of vraag of ik een foto mag maken. Oioioj hij is daar te oud voor, hoe oud? Hij schrijft 90 op de muur.

Na deze ontmoeting loop ik als een blij ei verder (big smile on my face).  In het volgende dorpje maak ik snel een filmpje met mn telefoon en stuur het naar de zoon van vrienden die binnenkort zoveel jaar getrouwd zijn, blij dat dit me gelukt is. Ik kom er achter dat met een beetje moeite, je veel meer kunt dan je denkt en er is maar één remedie bij onrust of een verstoring: los het op, neem het weg en doe het nu! Niet uitstellen, twijfel ook niet en denk in mogelijkheden!  Klinkt simpel, en iedereen weet het ook wel, maar het ook toepassen is de kunst.

Dit gaat vaak over kleine dingen zoals niet doorlopen met een volle blaas in de hoop dat er een schone wc voorbijkomt, te warme kleding, 1 schoen die iets te los is gestrikt. Ik herinner me de regel uit mijn leiderschapsleergang : storingen hebben áltijd voorrang. Ik pas hem nu consequent toe en los het op. Oefening in out of the box.

De stoneman geeft aan dat ik op de goede weg ben 😁.

Het is alweer bloedheet aan het worden en ik heb nog een flink stuk voor de boeg. Aan een boom hanut een briefje

Een smoothie bar, daar ga ik voor. De pas er in.

Prachtige plek, het blijkt ook een herberg te zijn. De dame achter de fruitbar maakt allerlei gezonde verse dingen. Ze vertelt ook de Camino te hebben gelopen en nu is teruggekomen vanuit Canada om hier als vrijwilliger wat terug te doen voor de mensen onderweg.

De Zweedse damesgroep, die we gisteren ook troffen, komt bij me zitten. Astrid heeft vreselijke blaren. Ik geef haar wat van mijn wandelwol waar ik als een echte ambassadeur over vertel.

We raken in gesprek over het lopen met een groep. Omdat de dutchies ook op het terras zaten en ik opnieuw dacht ‘ dit nóóit ‘ wat een zeikwijven zeg. Continue in assertiviteitstrainig (Ik hoor dan, nou Els…volgens mij zit Marie ook niet lekker in haar vel, …of, ik vond het wel heel moeilijk dat je vanmorgen niet bij me wilde zitten en vervolgens ook niet met me wilde lopen). De Zweden blijken een ander soort groepje leggen ze uit. De begeleidster heeft een werkvorm en iedere dag wordt aan de hand van een thema gelopen . Met een armband, teksten en elke dag een nieuw lied dat bij het thema past. Ze zingen het lied van vandaag voor me. Zweeds is mooi om te horen! De stemmen zijn zuiver en hoog, kippenvel.

Ik leer hen mijn pelgrimslied en het ontroerd. Het thema voor morgen is delen. Astrid zegt haar les vandaag te hebben ervaren in dit delen van liederen en de wandelwol de ze van me kreeg. Ze wil haar armband graag aan mij geven. Tja en dát ontroerd mij dan weer.

En door…

Van Rachel krijg ik een berichtje dat ze al in Tui is. Het plan was om naar Valenca te gaan, de laatste stad in Portugal en dan morgenochtend Spanje binnen te lopen. Door mijn langere-pauze-dan-gedacht kom ik niet op tijd in een herberg om zeker te zijn van een bedje. Tui is net als Porto ook een bekende plaats om de Camino te starten omdat je dan de vereiste 100 km loopt voor het verkrijgen van de Compostela.

Ik app Rachel of ze voor mij ook een bed wil reserveren in de alberge waar zij al gedoucht aan een biertje zit. Tuurlijk! Dat loopt een stuk geruster.

Ik loop Valenca binnen, een hele mooie stad, het is einde middag en bloedheet 32 graden. In de grote supermarkt heb ik wat te te eten en drinken gehaald en loop Janice en Peter tegen het lijf. Die zijn weer herenigd met de tas met wandelkleding van Janice die er al een week wachtte. Iets met vergeten en te ver vooruit laten bezorgen.

Valenca (Portugal)en Tui (Spanje) liggen aan elkaar vast verbonden met een brug. Kampen en IJsselmuiden maar dan heel oud en mooi. Ommuurde stad, vesting, kleine straatjes.  Ik blijf foto’s maken. Ik haal nog een stempel in Valenca en het is na 18 uur als ik de brug over ga.

Eenmaal over de brug pak ik Google Maps erbij, poeh….is nog een half uur en ook nog omhoog. Dit laatste stuk is niet grappig meer in deze temperaturen (29 nog) en het is al 19 uur. Links, rechts, achterstaatje, weer stijl omhoog. Ik wil niet meer. Net als ik denk ‘hoe lang nog’ en waarom niet gewoon in Valenca geslapen hoor ik bagpipes en knap op. Even kijken waar dat vandaan komt. Ik blijf even luisteren en maak een filmpje. Vervolgens wijzen twee nonnen me de weg. Ik slaap vannacht naast de kathedraal van Tui in een super hip hostel, nieuw, schoon, met zn vieren op een kamer, geen stapelbed. Lekker beddengoed, handdoek in een mandje. Super geregeld Rachel!. Ik slaap naast Amanda uit Zuid-Afrika, de wereld is klein wanneer blijkt dat zij een paar dagen met Joan en Vanessa heeft gelopen langs de kust. Ik ken hen van mijn eerste dag in Porto.

Éénmaal gedoucht ben ik weer een ander mens. Savonds gaan we Spaans eten om de hoek samen met Bruno, Ana en Ruth uit Portugal die we hebben leren kennen in Ninho. De wijn vloeit, het eten is héérlijk (laat de keuze maar aan Ruth over) en we hebben gelachen om de zin en onzin van de Camino.

Morgen scheidden onze wegen want de Portugezen moeten benen maken qua beschikbare tijd en vertrekken vroeg voor de lange etappe naar Mos. Ik ga morgen eerst een stempel halen in de kathedraal en die gaat pas om 9 uur open.

Het nog schemerig als ik vertrek, ik sta bepakt en bezakt op het pleintje voor de herberg en kijk om me heen. Geen pelgrim die ik kan volgen. Wel één op een bankje maar die heeft net zn rugzak leeggehaald. Ik loop wat rond op zoek naar de gele pijl. Ik ben ineens niet de enige die vertwijfeld om zich heen kijkt. Na wat discussie loopt één van ons terug en ziet de, we moeten het smalle straatje naast de herberg in. We zijn weer vertrokken zou de Belgische hardloopcoach Evy zeggen, denk ik.

Onderdoor of overheen……..toch maar overheen

Het is een prachtige morgen en de eerste serieuze bergetappe staat op het programma.

Nu is alles relatief. Ik ben geneigd om iedere stijging als het begin van de berg te zien. Medepelgrims met bergen thuis vinden dat heel grappig. Isn’t your highest mountain about 100 meters?

Ik loop héérlijk, heb steeds een ander liedje in mn hoofd zoals ‘ there aint no mountain high enough’ wanneer er een klimmetje te nemen is of ‘ you can go your own way’  wanneer er een snelgrim voorbij gaat. Ook Katrina passeert me, ze loopt alleen, een korte groet en ik voel dat het prima voor me is, geen vervelende emotie mee. Go your own way girl, als ze ruim voor me loopt valt het me op dat het lijkt alsof ze vecht en niet ontspannen loopt. Het is nog niet warm en ik stop voor een kop koffie in het laatste café voor de klim. Net na mijn laatste slok komt de goedgemutste Rachel binnen. Ik heb haar gisteren onbedoeld laten wachten voor de herberg omdat ik overwoog om in de jeugdherberg te gaan slapen waar zij had ingecheckt.  Zij is heel relaxed en voor haar 22 jaar een leuke volwassen dame. Ik maak haar dat compliment en we lopen samen op. Ze vertelt me dat ze niet altijd zo is geweest en dat ze lange tijd ziek was. Sinds ze bijna twee jaar geleden is geopereerd is haar leven veranderd, ze heeft het terug en haalt er sindsdien uit wat er in zit.

Ze vertelt me over haar ziek zijn en na 3 zinnen sta ik stokstijf stil, de tranen springen in mijn ogen en ik ben terug in de tijd. Op mijn 18e heb ik dezelfde zeldzame aandoening gehad. Ook bij mij bleek het zoeken naar een speld in een hooiberg om tot de juiste diagnose te komen. Mijn behandeld arts belde stad en land letterlijk af op zoek naar de juiste aanpak. Rachel en ik kijken in elkaars spiegel: verschrikkelijke hoofdpijnen,  dubbelzien etc etc. Ik heb nog niet eerder iemand ontmoet met hetzelfde verhaal.  Mijn arts, dr Spit ik vergeet hem nooit meer, hield vast aan een conservatieve langdurige behandeling om mij een drain (shunt) te besparen waar vakgenoten hem onverantwoord noemden (plaats een drain). Ik ben hem nog dankbaar dat het goed heeft uitgepakt. Voor Rachel betekende de plaatsing van de shunt het einde van een jarenlange zoektocht, verschillende behandelingen en vertwijfeling.  Deze toevallige ontmoeting is voor ons beiden heel emotioneel en wonderlijk. Mijn arts vertelde me destijds dat er ongeveer 6 gevallen per jaar waren met verschillend verloop en de oorzaak is bij mij nooit gevonden, bij Rachel ook niet. Het rijtje mogelijke aanleidingen noemen we hetzelfde op. We lachen en huilen omdat we nooit eerder iemand spraken die precies voelt en begrijpt waar je doorheen bent gegaan. En niet alleen jij maar ook de zorgen die je ouders om je hebben bijvoorbeeld . Wij beklimmen deze berg samen zoals we ook de berg die achter ons ligt in figuurlijke zin zijn overgegaan.

We halen fietsers lopend in haha, slimme fietsers stappen af

Na een tijdje vinden we het wel heel stil op de Camino. Geen mensen die ons inhalen of iemand die ergens rust…..ook al een tijd geen pijlen meer, we klimmen al een mooi poosje zo……oh no!

Rachel heeft, thank God, de route in haar telefoon met daarbij GPS. Ik ben de route via runkeeper aan het loggen.

We lopen terug en zien zijwegen die we niet zagen toen we omhoog liepen. Did we see this on our way up?? We kunnen controleren dat we dezelfde weg teruglopen en we komen volgens het bolletje ook steeds dichter bij de route. Tot aan de afslag die we gemist hebben

Back on track. Opnieuw pittig klimmen en klauteren,  het is ook warmer en ik voel mn voet opspelen. Ik zeg tegen Rachel dat ze kan gaan want mijn tempo gaat naar beneden en ik moet me goed concentreren op de stappen die ik zet. De neusademhaling vanuit de mindful lopen training komt hier heel goed van pas.

Na een flinke klim volgt er een pad naar een kruis. Er liggen veel stenen en stop om even tot mezelf te komen. Ik voel me dankbaar voor mijn gezondheid, dankbaar dat ik dit kan doe, hier nu ben, bijzondere dingen meemaak maar vooral dankbaar voor de op het oog, gewone dingen in je leven die je normaal vindt. Je kunt lopen, werken, je gezin is gezond en de kinderen doen het goed (op soms een onhandig ongelukje na), ze zijn slim maar vooral leuke volwassen mensen geworden waar ik supertrots op ben. In mijn tas heb ik een sleutelhanger in de vorm van een anker. Ik besef me dat mijn ankerplaats is daar waar ik thuis ben met het gezin dat ik zo lief heb. Ik schrijf onze namen op het ankertje en leg het bij het kruis. Ik pink een traantje weg en vervolg mijn weg de berg op.

Top bereikt  V for Victorie

Omdat veel pelgrims op de top blijven om foto’s te maken en uit te rusten loop ik door, al was het alleen al omdat ik de dutchies zie zitten haha.

In zie daar zit mn mattie te schrijven

Ze wijst me nog even op het juiste pad 😎😘. Ik loop door, ze haalt me straks wel weer in.

Naar beneden is ook prachtig, wel heel blij met mn stevige stappers én de stokken.

Rachel komt me weer achterop en na een pittige tocht zien we nog steeds geen café. Ik moet nodig verdorie….. We lopen langs een huis waar een man bezig is met een lawaai apparaat.  Net als ik denk ‘anders had ik gevraagd of ik hier misschien ‘ …zou ik dat durven? ..stopt het lawaai en in een combi van spaans engels handen en voeten word ik, nadat de honden zijn opgesloten,  hartelijk welkom geheten. Wat een opluchting.  Lichter vervolgen we ons pad en hoera een tentje. We sluiten in de rij aan achter een groepje Zweedse dames. Ze zijn leuk en we hebben het over Nederland en Zweden (voor mij pippi met de uitspraak : ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan……. Ze spreken deze zin voor mij in het Zweeds uit, prachtig). Nadat we eindelijk besteld hebben komen Gloria en Denis aanlopen. We drinken samen en praten bij. Bijzonder dat ons casa Fernanda groepje elkaar steeds als een  familie enthousiast begroet,  we  naar elkaar omzien en elka asr helpen. Heel betrokken op elkaar en het heeft iets dat ik niet goed kan uitleggen.

Als we weer in de benen gaan kan ik bijna niet lopen. Hielspoor restart noem ik het en ik zeg dat ik ze in Rubiaes wel weer zie. Het zijn de beroerdste kilometers van de Camino tot nu toe voor me. Auw, heet, ik schuifelt voort,  stapje voir stapje. Ik passeer wel een klingelende Milka koe en ander moois.

En opnieuw….waarom? Een K-kinderkopjespad omhoog

Eindelijk het bord Rubiaes en een herberg dat aankondigd massages aan te bieden…oooh…helaas voor mij heb ik Ninho geboekt samen met Rachel.  Ik open Google Maps en zie nog 14 minuten lopen…het huilen staat me nader dan het lachen . Ik spreek mijn linkervoet toe, alsjeblieft draag me nog even…

Finally…..Na hangen en wurgen, liedjes zingend om mezelf  op te peppen en af te leiden kom ik als laatste aan in de herberg. De eigenaresse is allerliefst en ziet in dat een bovenbed in deze toestand geen optie is. Lang verhaal kort: ik word verplaatst naar de buren, … Jacobus geeft je wat je nodig hebt. Een kamer voor mezelf, eigen douche, de was mag ik afgeven en wordt voor 3 euro gedaan. Ik ben moe en dankbaar. Het was de meest bijzondere dag tot nu toe.

Ik slaap prima met mn oordoppen in. En waarschijnlijk doet ook de drank mn slaap goed. Zowel Antonio aan de ene kant, als Peter aan de andere kant snurken. De één luid en de ander meer tevreden pruttelend. Buiten hoest Christian de griep uit zn lijf. Gelukkig buiten, je zou er iets van oplopen denk ik nog. Tegen de ochtend schrik me de finketering. Er is een kat naar binnen gesneaked waarschijnlijk achter Christian aan. Het gemauw klinkt ver weg door mn oordoppen. Dan springt de kat naast mn hoofd op het bed, dit is wat je noemt een wake-up-cat! Ik schrik zo, en de kat daardoor ook, dat mn rugzak omkieperd en al mn kleren (netjes er bovenop gelegd zodat ik me in het donker zou kunnen redden) door de ruimte vliegen. Shit….op de tast vanuit het bed alles weer bij elkaar zoeken. Ik heb alles behalve mn bh. Zo zachtjes mogelijk tast ik over de vloer terwijl mijn lijf in bed blijft. Ik moet steeds verder bij het bed vandaan, halsbrekende toeren…tot onder het bed van Antonio, voor mn balans steek ik 1 been in de lucht…”what are you doing?” Hoor ik iemand fluisteren. Gevat fluister ik terug: “I am doing my Yoga’.. en vind, gelukkig, ook mn bh terug. Gelijk maar aankleden dan. De dame in de hoek heeft de kat gevangen en buiten de deur gezet. Na een half uur overal rode en zwak witte lichtjes en een hoop gerommel en geritsel om me heen. Het is half 7, ik kijk om me heen en volgens mij is iedereen wakker. Can I switch the light on? Hèhè, dit is een stuk easyer .. als je de hele dag engels praat ga je uiteindelijk ook engels denken, heel raar.

Er is een lekker ontbijt met broodjes, fruit, koffie en thee en om een uur of acht-half negen ga ik op weg naar Ponte de Lima. Op zich niet al te ver en omdat het nog lekker koel is verwacht ik misschien wel verder te kunnen gaan. We gaan het zíen. Ik vertrek als laatste nadat ik mijn donatie heb voldaan en de stempel in mijn credential staat, samen met Tanja en Antonio uit Brazilië. Zij lopen veel sneller. De wolken hangen laag, mist zeggen we thuis. Ik hoor muziek, het lijkt wat op Duitse schlagers maar het is Portugees. Ik zie Janice en Peter langs de kant van de weg en hij vliegt zn drone tot boven de wolken. Ik maak een gek dansje op de muziek.. not on the table but dancing 🙂

Ik loop door en hoor muziek vanuit een kerk, de deur is open, geen mensen, …en jonge vrouw bespeelt het orgel

Ik geniet even van het orgelspel.

Wanneer ik verder loop zie ik opnieuw de vier Duitse buurmannen, ze drinken koffie en roken een sigaret. Ik zie Christian verderop lopen. De buurmannen zeggen dat hij verkeerd loopt, ik roep hem terug. Zonder het kletspraatje met de buurmannen was ik zeker ook het verkeerde pad achter Christian ingeslagen.

Wanneer je geen pijlen ziet kun je ook kijken naar de steenmannetjes die mensen gemaakt hebben langs de route. Je ziet ze niet alleen langs de Camino maar langs alle wandelroutes, ik zag ze ook in Schotland. Ze staan er om, wanneer er dichte mist is, aan te geven dat je op de route bent.

Op een zandpad ligt een pet uit Australië. Ik neem het mee. Misschien kom ik de Aussie tegen die het is verloren. Ik wandel lang alleen en hoor plotseling mijn naam: de nachbarn komen me achterop. Je komt elkaar soms meerdere malen per dag tegen als pelgrim.

Ze vertellen dat ze van plan zijn om na Ponte de Lima de bus te nemen over de hoge berg. Hoge berg? …de boekjes en kaarten komen uit de tas en ik leer bij. Aha, het is dus verstandig om in Ponte de Lima te stoppen want doorlopen betekent dat je in de volle zon een serieuze bergetappe voor de kiezen krijgt. Iedere pelgrim doet dit soort dingen in de vroegere ochtend, althans iedere verstandige pelgrim. Daarom nemen de nachbarn de bus……en ook omdat er wat onmin onderling is ontstaan, vertrouwd de buurman met de mooie krulsnor me toe,… er is een verstokte roker bij die hijgt puft en roggelt en snachts zo hoest dat zn kamergenoot er nu even helemaal klaar mee is. Tja, het Nederlandse gezegde: bezoek en vis blijven drie dagen fris, past hier vielleicht…joajoa…die nehme Ich mit haha.

Goed, voor mij zondag rustdag dan als ik er straks ben.
Na een half uur tref ik de nachbarn opnieuw aan op een prachte rustplek met water om mn flessen bij vullen en er staat zelfs een potje met zuurtjes

Na enige tijd doorlopen kom ik bij een cafe waar veel bekende Camino gezichten aan de koffie zitten. Ook een deel van Nederlandse wandelgroep zit er. Ze weten (nog) niet dat ik ook uit Nederland kom en ze kan verstaan. Tot nu toe steevast in het Engels gegroet etc. Op de eerste dag trof ik de wat snibbige vrouw ook al, met haar man op een drafje achter haar aan. Ik maakte een complimentje over haar mooi beschilderde schelp (geen reactie) en op mijn Bom Camino antwoordde alleen hij met : just following my wife. Ook nu, ik kéék alleen nog maar naar de enige lege stoel en ze snauwde: it isn’t free! Oh, oke…ook de schoonzussen met Katrina waren er…niet meer dan een “hallo”, ..ja goed hoor…kon er af. Gloria uit Canada roept me Come sit here Christina, Denis will get you a chair from inside, he is just ordering. Als ik zit wijst ze me op het groepje Nederlanders en zegt, those are the Dutch people we met yesterday, did you meet them? Ik zei, no because I’m from Scotland…I’m not so good with the dutchies I guess.

Ik hang het petje op een zichtbare plek op, misschien komt de Australiër nog voorbij.
Op een gegeven moment hoor ik, Look! De pet blijkt van één van de twee jonge duitse meisjes te zijn waar ik ook al eerder mee opliep. Leuke momenten!

Ponte de Lima is een prachtige stad met veel toeristen. Ponte betekent brug en Lima is de rivier die er onderdoor gaat. Ik moet volgens mij de brug óver om er te komen. Ik kom over een laan met bankjes en gooi de zooi van mijn lijf om even te drogen in het windje. Mijn zus haalt in dit soort situaties altijd Ma Flodder aan die over opa zegt: set-em-in-de-son-dan-kennie-drogen…

Er zijn veel toeristen deze zondag. Een goepje van 4 oudere Nederlanders wijzen op mij zeggen tegen elkaar: kijk die komt uit Santiago gelopen….ik regeer mey: nee ik ben er naar op weg. We maken een praatje over het hoe en waarom en zij vertellen gisteren Santiago te hebben bezocht inclusief de kathedraal en ze vonden heel indrukwekkend. Ik kijk op google maps waar het hotel van Gloria en Denis is…hmmm te ver weg. Ik loop een stukje terug over de gezellige markt met snuisterijen en vraag in een restaurant naar een hostel. De pegrino?…..other side of the bridge. Ze nodigd me uit om boven in het restaurant te kijken eant het was vroeger ern gevangenis.

Ik loop de brug over, een kerkje, een plein met restaurant en terras en het hostel met een serie rugzakken voor de deur. Open om 4 uur. Balen, verlang naar een douche enzo. Ik bestel op het terrss een soep en een sangria, lekker!

Christian komt het plein oplopen en kk nodig hem aan tafel. Even komt Rachel, de jonge vrouw uit Londen, fris en fruitig aangewandeld. Ze vertelt in de jeugdherberg te zitten, gee grote zaal, ontbijt inclusief, lekker gedoucht en nog ruimte genoeg. De twijfel slaat toe, zal ik? Opnieuw met alles over de brug terug? Ook Janice en Peter komen etbij, zij slapen zeker hier omdat de koffer waarschijnlijk al binnen staan. Over tien minuten open ik wacht, check in…goedkoopste tot nu 5 euro…jee wat een mensen, meerdere gote slaapzalen met 18 en meer bedden. Ik heb bed 9…of toch 4? Affijn, ik slaap tussen 2 jonge knullen. Dicht bij de deur.

Eerst maar eens douchen. Een Amerikaanse van 60 (zei ze zelf) staat in haar blootje als ik binnen kom. What the fuck zegt ze…I hate this….showering together, jak. If I was still 18 it wasnt a problem. Ik kleed me uit en grap…oh but we dont look at eachother 😁. Een uur later als ik na als ik naar het toilet ga weet je niet wat je ziet, ….water, viezigheid, niet opgeruimde, weggegooide nou ja, niet teveel info maar dit is echt iets voor mn zus, nichtje of vader…ik zie de opgetrokken neuzen al voor me.

Het matras en.kussen…plastic. het kussen schiet weg als je er op wilt liggen. De guys naast me zijn aardig, van Paulo uit Portugal  blijk ik smiddags bij de rivier een foto gemaakt te hebben en hij van mij.

De andere knul gaat morgen 38 km.lopen…dus hij gaat héél vroeg, in het donker, weg. Het geeft een goed gevoel wanneer je weet naast wie je slaapt, het delen van je naam en wát bijzonderheden maakt  het verschil tussen “een van de velen onderweg” en een herkenbaar uniek mens die je wérkelijk hebt gezien en zult herkennen bij zijn naam.

Ik doe boodschappen bij de Lidl (4 km erbij) en ga savonds een pelgrims menu eten in het centrum met Janice en Peter.

We hebben een gezellige avond met goede gesprekken en heerlijk eten, voor pelgrims is er soms een pelgrims menu voor de prijs van een appel en een ei, in dit geval soep, brood, wijn, hoofdgerecht en dessert voor 7,50. Ik leer de traditie van Janice en Peter met de wang van de vis. Wanneer we om 21 uur terug komen is het op mij zaal al pikkedonker. Op de tast kruip ik in het goede bed.
Snachts hoor ik Christian hoesten…ah hij ligt dus ook op deze zaal. Na een redelijke nacht beginnen de hoofdlampjes al vroeg te schijnen en hoor je het geluid van slaapzakken die terug in hoesjes gestopt worden, ritsen open of dicht, geknisper van plastic zakjes. Er is geen ontkomen aan: Half 7 op, get ready, 7 uur gáán.

Als laatste pelgrim kom ik aan bij Casa Fernanda, wat was ik blij dat ik wist dat er een bed voor mij was. Er zijn veel pelgrims onderweg en op dit stukje van de route staan er niet zoveel herbergen in mijn boekje van John Brierly. Ik loop een soort sprookjesbos in en kom uit in de beschutte, zonnige tuin. De dochter van Fernanda heet me welkom, vraagt of ik alles eet?(or veg or vegan?) Ik? Alles! Zeker nu 🙂

Fernanda’s man en dochters zijn al druk bezig met koken. Er is 1 grote slaapkamer met 10 bedden. Janice zit op haar bed en ik blijk opnieuw naast Peter te slapen, net als 2 nachten geleden in Rates.

Het slaapgedeelte

Mijn schoen zien er niét uit, net als die van de anderen en gaan buiten in een rek, ik ga douchen en besef me hoe lekker ern douche is, helemaal na een dag lopen in de hitte en het stof

Als ik mn kleding wil wassen komen de schoonzussen en Katrina de tuin in lopen en vragen of ik ook een bed voor hun heb geregeld. Dat had ik wel gewild maar ik heb het laatste bed. Ze balen maar snappen dat ik hier ook niks aan kon doen. Katrina kijkt bozig en langs me heen en dat raakt me opnieuw. Ik heb daarnaast ook genoeg aan mezelf, naast last van mn hielspoor op links ontdekte ik net een ontsteking aan mn rechter grote teen, het ziet er naar uit (ik bespaar je de foto). Vorig jaar heb ik een ingreep aan die teen gehad en het voetbed rond het litteken speelt opnieuw op. Ik heb het eerder al aan de huisarts laten zien en we spraken af wanneer dit tijdens de Camino zou gebeuren, ik zou bellen, natuurlijk gebeurd dit dan op zaterdag.
Tijdens het wassen van mn kleren komt Janice naar me toe, ze ziet dat ik geraakt ben door de teleurstelling van het groepje vrouwen waar ik eerder mee heb gelopen. Ze pept me op en zegt dat dit de Camino is en ieder zijn haar eigen gedoe heeft en krijgt. Let it go! Ik hoef me niet verantwoordelijk of schuldig te voelen, het is van hen, niet van mij. Ik ben blij dat Janice erbij was toen ik Katrina uit de put hielp en snapt wat er gebeurd. Ze verzekert me ervan dat ik goed voor haar ben geweest en mijn aandeel in haar proces positief is. Dat zij dat zelf niet zo ervaart een deel is van wat zij heeft te leren. Janice vertelt met een verhaal over een reis die Peter en zei maakten waar een Chinese jongeman een kamer met hen deelde. Daardoor had hij een goedkoper bed en leverden zij privacy in. De jongen had een zak sinaasappels en at daar iedere dag van, zonder te delen. Janice wachtte af of er tenminste een stukje gedeeld werd. Nadat de zak leeg was heeft ze hem gezegd dat ze niet langer de kamer met hem wilde delen omdat hij nog geen partje gedeeld had en ze stuurde hem weg. Mooi inzicht voor mij. De was kan aan de lijn.

Er zijn hier alleen maar leuke mensen
Denis en Gloria uit Canada, Antonio en Tanja uit Brazilie, Rachel uit London en ze was ook in Rates maar daar was het zo groot en sliep zij op een andere kamer. Luiana en Robert uit de VS, en…extra bed op de veranda de mopperpot die me voorbijbeende op weg hierheen: de 74 jarige Christian uit Frankrijk. We gaan aan tafel

Als een Italiaanse familie in de tuin. Dit blijkt uniek te zijn want de dag ervoor is er een explosie in de keuken geweest waardoor er een complete puinhoop is onstaan en voor 20k aan schade. Fernanda heeft haar hand verwond en verontschuldigd zich dat we buiten moeten eten…wij zouden waarschijnlijk de groep pelgrims hebben gecanceld maar zij niet, iedere dag volle bak en altijd blij en relaxed, om een voorbeeld aan te nemen

Na het eten komt de drank op tafel, komt de buurman met een gitaar en zingen we samen. Ik breng het pelgrimslied in dat ik ooit leerde en zing op verzoek in het Nederlands en kies voor het nummer van Acda en de Munnik (een link naar het nummer vind je op blog van de eerste wandeldag).

Een avond om nooit te vergeten