Vandaag rijden we onafhankelijk van elkaar naar Renesse. Jeanette stalt haar auto daar en dan rijden we samen weer terug naar Rockanje. Daar blijft mijn auto en dan pakken we samen het georganiseerde vervoer naar Vlissingen. Vanwaar dit gedoe vraag je je af? Jeanette moet woensdag even-op-neer-naar-huis want dochter Iris krijgt haar diploma. Het bleek een uitdaging vandaag want alle bezoekers van Concert at Sea willen naar huis met caravans, campers etc. Ik mocht 3x naar de immense file kijken en er in staan, mehh…kortom ..het was even een dingetje maar nu we er zijn hebben we ook wat.

Een voetbalveld vol pop-up tentjes, zon,  we staan vlak bij de luchtbeddenopblaasservice pieeep,  piiieeep,…en zijn na het uitklappen van de tent en het drinken van ons het-is-vakantie-roseetje op pad gegaan naar de boulevard van Vlissingen.

Voor het eerst mosselen gegeten, aan zee, dat viel alles mee.

We gaan straks ons tentje in…We passen er samen precies in, de rest van onze meuk blijft buiten vannacht en als ik teveel snurk ga ik er achteraan zei mn zus. We gaan het beleven. Morgen de eerste etappe van Vlissingen naar Domburg, we hebben er zin in.

Na een stevig ontbijt gaan we op stap. Maastricht slaapt nog en we lopen langs het water, gaan met de lift omhoog en vervolgen onze weg over een bijzonder brug over de Maas die alleen voor voetgangers en fietsers is. We slaan broodjes en beleg in en lopen de stad uit. Ik zie ineens de Bever en ben meer dan 10 jaar terug in de tijd. Ooit liepen Joop en ik hier het Pieterpad in de stromende regen, in spijkerbroek en katoenen shirt…verzopen. Wij de Bever in en een uur later met een lege portemonnee maar in vol wandelornaat inclusief regenpak en rugzak weer naar buiten. Goh ja, dat was hier mijmer ik.

Ik moet natuurlijk alweer plassen …gelukkig een voetbalveld vol ouders en jeugd.  De groep loopt door en Theo (met GPS) wacht op me, als we dan verdwalen, weet hij de weg. Het landschap begint al te glooien met van die mooie vlakken geel en groen. Er staat tarwe op de akkers en ook gerst voor al het bier natuurlijk, Gulpen ligt hier om de hoek. De natuur is werkelijk schitterend en als we een bospad omhoog steken waan ik me écht weer op de Camino in Spanje en Portugal. Het is er echt on-Nederlands.  Theo praat honderduit over zijn reis naar Thailand en ik luister graag. We lopen lekker door en zien Bruno en Anniek in de verte voor ons lopen. Na een uur hebben we de groep weer om ons heen en ik loop zo lekker dan ik doorloop naar de kop van de groep en uiteindelijk als eerste Margraten bereik. De kop is er af, 12 km en tijd voor koffie op een terras. Onderweg, meestal op kruispunten zien we steede meer kruisbeelden en kapelletjes langs de weg.

We slaan af de velden in en lopen langs een ploegje koeien, de dames zijn nieuwsgierig en komen in de benen…uhm…haha gewoon rustig doorlopen maant Theo. Rennen is sowieso geen optie met de rugzak. We lopen door het hoge gras en zien geen pad meer, er staan overal afrasteringen die er niet stonden toen Irene de weg heeft ‘voorgelopen’….we zitten niet goed.

We kiezen een uitweg via een fietspad naar kasteel Neuborg en als we daar aankomen lunchen we in de zon, rug tegen een muurtje. Zó lekker! We hoeven nog maar 3,5 km is het goede nieuws maar wél over de Gulpenerberg en die is 1600 m hoog ongeveer en kent stijle stukken. Ik bereid me voor op een uur klimmen. Doppen van de stokken zodat ik die stevig in de grond kan prikken. Rustig met kleine stapjes omhoog, mond houden en door de neus ademen. Ik wil niet zeggen ‘zo snel als een berggeit ‘ maar het gaat voor mijn gevoel van hop-tjop-tjop…En daar was de horeca al…zal wel een andere zijn dan die boven op de berg toch?….nog iets verder zie ik Bruno al naar links lopen en kijk nou toch….daar staat Maria al…..We zijn er! Het uitzicht is machtig en dat zie je niet goed op de foto.

Ik fotografeer Marie van alle kanten, op iedere kant staat een van de rollen die zij vervult.

Ik wil nog wel even blijven maar Irene wil door, het klooster van Wittem is in zicht en de douche én de kloosterboekhandel lonkt. Voordat we inchecken eerst een etappebiertje, Gerardus, het bier van het klooster, kies ik.

Ik doe mn schoenen uit en ga met mn benen omhoog liggen….ja, gewoon op het terras, hilariteit in de groep en Irene zegt dat dit inderdaad heel goed is na het lopen. Ik vertel al liggende dat mn zus en ik ook zo lagen aan de voet van de Brandaris na afloop van 20km Fjoertoer en aangesproken werden door agenten…enorm gelachen.  De dame die de bestelling komt brengen schrikt wanneer ze me ineens ziet liggen en schiet daarna in de lach…zoiets nog nooit gezien. Ik kom in de benen, tijd voor Gerardus..blond.

Het klooster van Wittem os mooi en groot, heeft een prachtige tuin en een bibliotheek die we zeker moeten zien. Daar hebben we eerst geen tijd voor, we eten vroeg want we willen naar de kringviering in de kapel en hebben daarna een date met een pater. Ik ben benieuwd. Aan tafel worden indrukwekkende gesprekken gevoerd alsof we elkaar al jaren kennen, ook dát is de Camino. Ik kies voor de vis en die was super.Het toetje is teveel en we moeten opschieten om op tijd i  de kapel re zijn. Mooie dienst, echt heel goéd over conflicten en nederigheid en met een gedicht over Maria…maar dan anders. Ik ga het googlen Marti en Maria in typen zei de pater in antwoord op mijn vraag.

Wat een mooie dag! We sluiten af met een drankje en een terugblik op de dag, we zijn allemaal trots op onszelf en ook blij, onder de indruk etc etc. Ik ga op tijd naar bed want morgen volgt een pittige dag met heuveltje op en heuveltje af. Op weg naar Val Dieux….die ooit duivelslsvallei heette…en nu dus vallei ban God. Ze brouwen er óók bier…..

Mijn blog over de terugreis van Santiago naar huis is nooit geschreven, het weer sloeg om en ik boekte een vlucht naar huis. Via Porto waar ik nog een leuke avond had met Jane. Eten en drinken aan het water. Zaterdag lopend en later fietsend door Porto helemaal langs de boulevard tot het punt waar mijn wandeltocht twee weken eerder begon. Het leek wel een maand geleden. Ik genoot van de zee, dronk een cocktail en at vis. Een goede afsluiting zo. Met een late vlucht naar huis waar op Schiphol mijn geliefden me stonden op te wachten met een mega spandoek. En helemaal top was mijn 50ste verjaardag thuis in de zon, verrast door familie en vrienden. Taart en bloemen in de tuin op 15 oktober, ik had het mooie weer meegenomen.

Nu is het mei en lig ik in mn bedje in de Stayokay in Maastricht, de rest van de groep waar ik mee op stap ben slaapt, zucht en draait nog. We slapen met zn zessen en ik ben vroeg wakker. Het Camino gevoel is helemaal terug en wat doe ik als ik wakker lig…precies   ..schrijven aan het blog. Leuk weer. Half 7, ik ga er uit! Zin in de dag.

We hebben gisteren een wandeling gemaakt door Maastricht. 23 graden, zonnetje. We ontmoeten elkaar op het station en maken kennis met elkaar onder het genot van koffie met echte Limburgse vlaai. Leuke groep, lekkere vlaai.

Op stap gaan we met en onder leiding van Irene. In het afgelopen jaar heb ik meerdere wandelingen met haar meegelopen, allemaal Pelgrimspaden soms 1 dag meestal een weekend. Alle keren in de regen…Amsterdam, Antwerpen, Kapellen, Vessem..deze keer Maastricht en straks lopen we naar het klooster in Wittem. Dit klooster schijnt bijzonder te zijn en ik ga mee, wil dat graag beleven. Ik merk ook dat ik er weer aan toe ben, 4 dagen lopen, 4 dagen rugzak op, 4 dagen vertragen, terug naar de Camino.

Maastricht is prachtig, het doet on-Nederlands aan. We bezoeken de basiliek en meerdere godshuizen. Terwijl ik een foto maak komt er een app binnen in de groep caminogangers en ‘we’ zijn onderweg, de een in Porto, bom Caminho Louise, de ander in Spanje Buen Camino Wil en Paula gaat in Friesland de alfestedetjogt lopen oantsjen…in de basiliek steek ik 2 kaarsen op één voor mn dierbaren en onder het Engelstalige gebed een voor alle caminogangers onderweg en die ik heb ontmoet.

Maastricht Maastricht….Ik kom nog een keer terug.

We sluiten af met het traditionele etappedrankje op het terras van de Stayokay en eten savonds op het terras aan het water.

In gesprek met Jenny ontdekken we een gemeenschappelijke leuke dame en we verrassen ‘onze’ Katinka met een ‘onsie’ die we allebei tegelijk aan haar sturen. De wereld is klein, het leven is kort, kortom maak er een feest van.

Wij gaan vandaag de voerstreek in. Ik geniet nu van de ochtendzon op het terras van de herberg. Een vogeltje fluit, een watervogel maakt een apart geluid en verder niets, ….Een enkele auto in de verte, zaterdagochtend 7 uur, ik ben klaar voor vertrek maar wacht op ontbijt (8 uur) en op de groep die wakker wordt.

Straks eerst langs de appie  hein, eten voor onderweg, zout moet van Irene want het is warm, dus kaas en brood en ach we zien wel, niet teveel want dan sjouw je je helemaal een breuk. Wordt vervolgd.

Ik heb goed geslapen en ben al om 6 uur wakker. Het ontbijt is om half 8 pas en ik sluip voorzichtig met mijn hoofdlamp op door de gang. Achter verschillende gordijnen hoor ik keihard snurken en moet er om grinniken. Volgens mij kan ik er ook wel wat van al heb ik geen klachten gekregen de afgelopen weken. Mijn was is op de sokken en de bh na droog. Die hang ik dan maar weer aan de rugzak dan zijn ze vanmiddag droog. Ik heb mijn rugzak leeggehaald en alles wat ik kan missen weggegooid. De biscuitjes  (150 gram) die ik op dag 1 van Holger heb gekregen schenk ik straks wel aan de broeders hier, ik sjouw er nu al twee weken mee evenals met de zak noten (200 gram!) beetje jammer dit, thuis iedere onderbroek op de weegschaal om maar grammen te besparen om vervolgens zonder blikken of blozen met noten, havermout, potjes kaneel en wat al niet meer rond te sjouwen. Om 7 uur gaat de muziek aan om iedereen te wekken. Ik ben allang klaar en aan de koffie in de keuken. Ik zing mee met Halleluja, die we op het popkoor ook zingen. De biscuitjes worden op tafel gelegd. Brood zit in de oven en één voor één druppelen de pelgrims de keuken binnen. Ik eet een warm stukje brood met jam. Die biscuitjes zijn kurkdroog, ik snap nu niet dat ik ze lekker vond na mijn eerste wandeldag. Ik deel mijn besluit om een poging te wagen om in één keer naar Santiago te lopen. De drie mannen uit de VS, Tom, Don en Ted, gaan het ook doen.

Ik vertrek als één van de eersten maar wordt al snel voorbijgelopen door een paar snelgrims. Mijn wandelstok zakt in als ik teveel leun. Ik stop om hem strakker af te stellen. Wanneer ik het beugeltje dicht wil doen breekt het af. Oei, hij zit nu dicht, niet meer aankomen en we zien later wel weer hoe of wat. Ik neem me voor om niet te pauzeren als het niet echt hoeft maar ik moet wel even om de stempels denken. Via de app die Ineke heeft heb ik tijdens het ontbijt gezien dat er een kortere weg is maar ondanks dat ik deze heb ingesteld op google maps (denk ik) blijk ik toch gewoon over Padron te lopen, ook goed. Op het punt waar ik zou uitkomen zit een hotel, het is inmiddels licht geworden en er staan veel bussen en toeristen voor het hotel. Plassen wanneer je plassen kunt dus hup naar binnen. Sjieke tent. Eerst een stempel bij de receptie en als alles weer op zijn plek zit weer doorlopen. De route is mooi, de zonsopkomst prachtig maar ik maak geen foto’s, geen gelul, doorlopen vandaag is het devies. Ik heb de pas er lekker in en krijg er zelfs vertrouwen in dat het wel eens zou kunnen lukken ook. Het is lekker wandelweer deze ochtend. Ik haal wat mensen in (!) en ook rare Nederlanders met strooien hoeden. Ik kom uit Schotland vandaag. We gaan een flinke bult op en ik haal hijgende puffende pelgrims in. Bij een kerk moeten we volgens de pijlen bij een trap omhoog, de meesten lopen er langs maar ik ga toch de trap op. Mooie kerk en ik word geroepen om een stempel te halen. Fotomomentje dan maar gelijk.

De volgende stop is bij het plaatsje Teo in de buurt, 15 km voor Santiago. Weer een kapelletje, ik steek een kaarsje op want ik ben zo dankbaar dat het zo goed gaat vandaag, het is wel pittig om mensen te zien pauzeren en ik loop ze voorbij, want even later halen ze mij alweer in en dat een keer of drie achter elkaar (weer die krullenbol met die lange benen, grote passen snel thuis denk ik) en ‘ja-zo-kan-ik-het-ook, wanneer een groepje een hotel verlaat, klein dagrugzakje op, lekker geslapen in hotelbed” veroordelende gedachten krijg ik zelfs even, is me nog niet eerder gebeurd. En je weet nooit de reden van de keuze Christina! dus oordeel niet, spreek ik mezelf vermanend toe.

Ik eet de repen die ik al weken meesjouw op en drink water. Geen tijd voor koffie, ritme houden. Ik loop zo door en door en het landschap veranderd. Ik zie opnieuw een vijgenboom en schijnbaar uit het niets verschijnt een man die me een handvol rijpe vijgen geeft, ik neem ze dankbaar aan en haal de woorden thank you, obrigada en gracias door elkaar en roep ze maar allemaal. De jongen van de post op zijn brommer rijdt me steeds voorbij en na verloop van tijd moeten we er beiden om lachen. Ik maak een foto. En zie….ik zie ineens Santiago in de verte. Ik maak een foto en stuur deze aan Rachel zonder tekst. Ik krijg een berichtje van Luisa en Joyce dat het morgen een feestdag is in Spanje en stuur ze een foto van de plek waar ik ben. Joehoe…. Ik loop weer door een stuk bos en groen en dat is fijn want inmiddels is het alweer warmer geworden. Schaduw is heerlijk nu. Ik ben wel bijna door mijn water heen en heb dorst, nu maar hopen dat ik snel wat tegenkom want uitdrogen is geen goed idee bij deze workout vandaag. Ik krijg het zwaar nu en besluit de Corrs maar weer even in de oren te doen. Terwijl ik zachtjes meezing en weer beter loop, komen Ted, Tom en Don voorbij. Tom draait zich om en loopt naar me terug: Christina, you sang so beautiful this morning! What are you singing now? Corrs…no, ….wanna listen? Yeah….oh nice music. En toen zei hij: And I must tell you that you are the nicest person I met on this whole trail. ….Jee, wat een aardig compliment, ik ben aardig(! ..?), goh….gewoon de aardigste die hij is tegengekomen, ….ik loop ineens een stuk lichter. En als ik ooit nog eens mocht twijfelen aan het feit of ik al dan niet aardig ben, …ophouden hahaha je bent súper aardig, dat kan zelfs wel een tandje minder misschien hahaha, vraag maar aan Tom, he made my day.

We zijn er bijna, het is half drie en ik voel me draaierig en moet zo echt even stoppen. Er volgt een punt dat ik via de app al heb gekregen van Rachel, linksaf hier. Ze appt me, kom op, je bent er bijna, mijn moeder en ik wachten op je op het plein.

Ik zie op 500 meter (de verkeerde kant op) een Lidl en besluit daar heen te lopen om drinken te kopen en wat te eten, het móet gewoon even anders ben ik dom bezig. Ik koop een maaltijdsalade met pasta, een fles water en een fles aquarius en yoghurt. Na de kassa staat een tafel met stoelen, ik neem het er even van. Je kunt er zelfs naar de wc :-). En nu gas op de plank, nog een uurtje en dan ben ik er. Aan de toenemende drukte merk ik dat ik dichterbij kom, wat een mensenmassa, de straatjes worden smaller en het aantal mensen met rugzakken op neemt ook toe. Ik loop langs terrasjes en souvenirwinkels en er staan nergens meer pijlen. Ik vraag of ik op de goede weg ben naar de kathedraal en dat ben ik. Ik loop het plein op…..raar gevoel, ik ben er …en nu? Ik kijk om me heen, veel dagjesmensen, toeristen, niet al te vol op het plein.  Welk gebouw is de kathedraal…oh hahaha, naast me. Ik hoor roepen Christina en als ik Rachel zie springen toch ineens de tranen in mijn ogen, van blijdschap om het weerzien en omdat ik het heel fijn vindt dat er iemand is die me hier verwacht en opgewacht heeft, zo lief. Wanneer dat niet zo was, dan was het kaal en misschien zelfs wat teleurstellend. Ik ben doodop maar zo trots op mezelf. Kom op, zegt Rachel, poseren voor de kathedraal en blij zijn hahaha, ik steek mijn armen in de lucht zoals alle pelgrims doen maar eerlijk gezegd is dat ook een klein beetje gemaakt nu. Rachels mum maakt een foto van ons samen en nog een van mij voor de enorme kathedraal.

Vooraf had ik bedacht dat ik mijn compostela (het bewijs dat je Santiago hebt gehaald en de laatste 100 km te voet hebt afgelegd) op mijn verjaardag zou gaan ophalen maar nu ik er ben denk ik, bekijk het….nú is het moment dat ik er ben dus nú haal ik hem ook op. Ik vraag Rachel of ze weet waar ik dat moet doen. Ze brengen me (2 straten verder) en er is beveiliging, alleen ik mag er door met mijn credential, zij moeten wachten. Mijn hemel wat een rij! Na ruim 2 uur ben ik eindelijk aan de beurt. Je mag er geen foto’s maken van de rij maar uiteindelijk kom je bij de ingang waar je één voor één naar binnen mag naar het loket met het nummer dat nu op het scherm staat. Alle pelgrims, te voet, te fiets, te paard maar vooral vanuit alle verschillende windstreken, de camino Frances, Portugues en ga zo maar door, alles komt hier bij elkaar. Wat een mensen. Ik tref een Nederlandse vrijwilligster aan de balie en zij neemt de tijd voor me. Ze heeft antwoord op mijn vragen en stelt mij de nodige over de achtergrond van mijn camino. Ik vraag of ik mijn compostela mag opdragen aan iemand die nog niet dood is (klinkt raar maar wanneer je je camino loopt loop je deze voor jezelf, je mag hem ook voor iemand lopen die dat zelf niet (meer) kan). Na wat vragen en toelichting mag ik mijn camino opdragen aan Joop. Alles gaat in het latijn dus mijn naam komt er in het latijn op Christinam (Vijgje stond niet op de lijst 🙂 dus helaas) en eronder Vicarie Pro Joannam (Johannes) Weenk . Ik koop er een koker bij en pink een traantje weg. Rachel en haar moeder zijn allang naar hun hotel terug, zij hadden wel door dat het zo lang zou duren. Ik zoek mijn weg naar Monesteria Menor, een groot hostel waar ik een kamer heb geboekt op advies van de Zwitserse Freddy die al vele camino’s heeft gelopen. Nee hè, nog 1.4 km en omhoog! Ik doe het, ik check in, loop een camino door alle lange gangen op zoek naar kamer 259 op de tweede verdieping. Ik kom langs mega slaapzalen, langs was, langs schoenen, gang in gang uit….het lijkt wel een groot ziekenhuis of sanatorium maar het is een voormalig groot klooster. Ik heb een eigen kamer met wastafel en er is een plastic matras en kussen maar deze keer heb ik zowaar een papieren setje beddengoed meegekregen. Niet mijn ding hier maar vooruit. Op zoek naar de douches….gangen door opnieuw. Snel wasje ophangen. Pijnlijke voeten? Zware benen? Niet zeuren en doorpakken want dan ben je misschien nog net op tijd voor de pelgrimsmis van 19.30 uur. Hoptjop en zelfs rennend (naar beneden) kom ik iets over half 8 binnen, de dienst is net begonnen. Het is er mudvol en er staan ook veel mensen. Staan! Ik kan niet meer….en dat wordt gezien door een dame die me wenkt en me een plaats naast haar aanbiedt.

Ik versta er niks van, alles in het Spaans en wanneer ik opzij kijk zie ik het Duitse gezin van gisteren, mooi dat ze er ook op tijd zijn. We zwaaien even. En loopt daar nou Sylvia uit de VS? Ik ben er niet zeker van. Hé leuk, Tom, Ted en Don, we zwaaien blij naar elkaar. Een non zingt en de massa zingt haar na. Aan het einde van de dienst heb ik geluk, het grote wierrookvat wordt gehesen door 8 monniken. Normaal zwaaien ze deze alleen op vrijdagavond maar wanneer iemand € 500,- neerlegt wordt hij ook door de kathedraal geslingerd. Ik heb mijn telefoon uitgezet omdat hij bijna leeg is en ik ben niet op tijd om alle pincodes weer op tijd in te toetsen. Laat maar dan, gewoon kijken naar wat er gebeurd. Wat een enorm ding vliegt er over me heen, tot aan het plafond en er zit gewoon vuur in hè, je moet er niet aan denken wat er gebeurd als dat ding losschiet. Later krijg ik via via nog filmpjes en foto’s die ik oa op facebook deel.

Bij het verlaten van de kathedraal tref ik Janice en Peter, wat zijn we blij om elkaar hier weer te zien. Ik moet nog eten eigenlijk en we gaan naar een cafeetje om wat te drinken, ik bestel een kop soep en we besluiten deze dag met een stuk echte Santiago taart (amandelcake met poedersuiker met daarin het kruis van Santiago).

So glad I made it!

Ik word om 4 uur in de ochtend wakker, dat gebeurde me vaker de afgelopen dagen maar nu is er geen snurkende slaapzaal. Ik ben om 8 uur gaan slapen dus dat verklaard het hoop. Ik pak mijn telefoon en begin een blog te schrijven, ik loop een paar dagen achter inmiddels. Wel een heel gedoe, door het kleine toetsenbord typ ik vaak mis met mijn dikke vingers en ook het uploaden van een foto is een priegelwerkje. Ik moet behoorlijk scrollen door de dagen om een geschikte foto te vinden, die is soms te groot (max 8 mb) of ligt op zijn kant en moet bewerkt. Door het scrollen klik ik soms per ongeluk een foto aan etc etc. Kortom het is monnikenwerk en kost uren (je kunt het natuurlijk ook gewoon kort houden Christina….ja weet ik, maar ik wil zo graag alles onthouden….tja dan niet zeuren….en laat ook los dat er misschien lezers zijn die wachten op een vervolg….). Om half 7 sla ik het verslag op, knip het licht uit want ik bedenk me dat het nergens op slaat om nu al onder de douche te springen, mijn boot gaat pas om 12.30 uur . Ik heb voor dag en dauw niets te zoeken in dit plaatsje. Ik draai me nog eens lekker om, heerlijk fris bed is dit ook, genieten. Om half 9 sta ik op, nog een keer lekker onder die regendouche. Ik stuur mijn vriendin-sinds-de-kleuterschool een berichtje met het filmpje van de “zingende engel” van gister, zij wordt vandaag al 50, nog 6 dagen voor mij.

Was afhalen, alles weer geordend in de tas, ik laat mijn rugzak nog even achter op mijn kamer (deur met cijferslot, wat een luxe) en ga het mooie vissersplaatsje in, het ruikt naar vis hier, beetje Urk maar dan anders. Ik wil even uitzoeken hoe dat zit met het behalen van een Pedronia in Padron, waar ik een berichtje van Luisa uit Nederland (Camino Comfort) over kreeg. Eerst koffie met een croissantje op het terras tegenover de brug. Ik krijg er een broodje jam en een stukje cake bij, lekker! Dit stukje lopen lijkt vanmorgen een stuk korter dan gisteren. Het is heel lekker weer, niet te heet, gewoon lekker vakantieweer en zo voelt het ook nu ik deze ochtend “vrij” ben.

Ik vraag de weg naar het gemeentehuis omdat ik denk dat ik daar een formulier kan krijgen waarop ik stempels verzamelen kan voor de Pedronia, zo heb ik dat begrepen vanuit de informatie. Bij een schattig bakkerswinkeltje vraag ik nogmaals de weg.

Onderweg kom ik Aik en Ineke tegen en vertel hen wat ik van plan ben, misschien is dit ook leuk voor hen om te doen? Zij hebben namelijk wat tijd te overbruggen want over 2 dagen ontmoeten zij hun partners die samen met hen Santiago inlopen. Hoe mooi is dat?  Aik is handig in het goed vragen naar de weg en uitleggen van de bedoeling. De dames op straat doen me denken aan oude oudtantes uit mijn kindertijd. En ja, ik bleek alweer te ver gelopen te zijn.

We komen in een museum waarin ook een VVV is, het blijkt dat we de stempels gewoon in onze credentials kunnen zetten en dan bij de gemeentelijke alberge in Padron onze Pedronia kunnen ophalen. Mijn credential is vol…ik ben al aan het stempelen op de bedrukte bladzijden. Ik vraag aan Aik of hij voor mij wil vragen om een wit A4tje dat ik in mijn credential kan plakken. Dat lukt en er is nu voldoende stempelruimte tot aan Santiago de Compostela. Het is nu van belang om te zorgen voor minimaal 2 stempels per dag, het zou toch zonde zijn wanneer ik daarom geen Compostela zou kunnen krijgen. Om kwart over 12 is het een gezellige bedoening bij de jachthaven, 20 pelgrims opgetogen voor de bootreis naar Padron. Ik kijk nou! Daar staan de twee schatten van het kapelletje van gisteren, nou jaaa, wat gaaf zeg, ze komen ons uitzwaaien!

We gaan niet in een cruiseschip of veerdienst, nee nee, gewoon met 20 man in een rubberboot, een RIB weliswaar maar het flitst even door mijn gedachten dat het een soort vluchtelingenboot is … maar gelukkig wel met een schoolreisjes gevoel. Rug aan rug en met de rugzak tussen de benen gaan we het schip in 🙂 Ik zit naast Mark en Donna (de Franse Schotten) en er zijn meer bekenden op de boot; Aik en Ineke, de jongen uit het hostel van gisteren uit Colombia, een Duitse die ik al eerder eens trof en een stukje mee heb gelopen. Ik heb er helemaal zin in, hou van dit Terschelling sfeertje. Op dit stuk van de spirituele variant van de camino, reis je op dezelfde manier als de apostel Jacobus toen hij weer terug kwam in Spanje (zijn overblijfselen, hij is onthoofd en in een stenen (!) boot gezet) terug naar de plaats waar hij heeft gepredikt. Het is het derde en laatste deel van de Variante Espritual. We komen ook hier langs verschillende kruisen met een betekenis. Het eerste deel vaart ons langs mosselkwekerijen op zee waarvan het verhaal gaat dat het gevaarlijk werk is om deze te oogsten. We gaan hard joh, volgens mij zelfs in plane.

Na een uurtje wordt de boot stilgelegd en wordt er thee doorgegeven en een madeleinecake, schoolreis! De stuurman legt van alles uit, ik geloof het wel even, genieten zo op het water, zonnetje in je snuit, dit is vakantie, ….de camino ging bijna gewoon op werken lijken.

We meren af en gaan aan wal, lopen richting de brug en daar komen vanaf rechts ook pelgrims aan, de variante espiritual komt hier weer samen met de portugese kustroute (en ook de centrale route). Kortom een knooppunt van routes. Bij het eerste de beste cafeetje stop ik om naar de wc te gaan (die hadden we niet aan boord 🙂 natuurlijk) en een koffie te bestellen. Ik tref Juan Antonio met zn schoenen en sokken uit, mega blaren, oei! Ik kan je helpen als je wilt met mijn beroemde Hollandse wandelwol. Hij gunt zich geen tijd want hij wil vandaag nog Santiago bereiken (vanaf hier nog 28 km). Wacht dan heel even zeg ik, met de wol kun je het waarschijnlijk wèl halen.

1 pluk in de sok op de blaar en nog een reservepluk wol mee, Buen Camino! Your my angel…..haha, altijd fijn!.

Ik zie een Duits gezin lopen en we raken even aan de praat, ik vraag me af of ik onze kinderen zo gek had gekregen, denk het niet, de Brandaris wandeltochten op Terschelling gingen al niet bij allen van harte. Toch vond ik het altijd leuk om dat soort dingen samen te doen. De oudste van 14 draagt net als de ouders een 60 liter lichtgewicht rugzak, het meisje van 11 draagt een kleine en het kleintje van 8 huppelt vrolijk aan de hand mee. De camino is dus te doen voor iedereen, jong of oud, veel pensionado’s zie ik ook. Het gezin moet nog een stuk door vandaag want ze vliegen donderdag naar huis. Ik ben blij dat er voor mij geen druk op zit. De bekende Galicische wegwijzers hebben nu een afstandsindicatie tot Santiago. Voor mij komen daar een paar kilometers extra bij omdat ik vanavond in Herbon ga slapen in een klooster. Ik kreeg deze tip van Vanessa, de jonge Duitse die ik de eerste dag in Porto ontmoette in de Kathedraal, zij is al in Santiago. In het overbekende duitse boekje (zie je iemand met een geel boekje dan weet je: Duits!) staat het klooster beschreven, in mijn engelse boekje staat ie niet. Het is voor pelgrims op donativo basis en je kunt niet reserveren. Ik ga het zien, eerst naar Padron voor mijn certificaat. Aik en Ineke kiezen ervoor om alvast door te lopen, ook naar het klooster, we zien elkaar later dus weer, gezellig.

Na even zoeken vind ik de weg in Padron dankzij een Alberge waar me is uitgelegd hoe het werkt. Ik krijg een kaart mee. De kerk is hier vlakbij, daar begin ik. Ik ben direct onder de indruk van de sfeer die er hangt en besluit kaarsen te branden voor dierbaren. Een aardige dame spreekt me aan en vraagt of ze foto’s van me zal maken, nou graag! Ze wijst me op het belangrijkste onderdeel van deze kerk, iets met de bones van Jacobus… onder het altaar daar, beetje knielen en dan kun je er een foto van maken. Ik lees Yo soy el pan de la vida en kan het voor een deel begrijpen: pan = brood en vida = leven. Waarschijnlijk dus een tekst met het brood des levens.

We raken aan de praat, Sylvia uit New York en ik en zij weet alle heilige plaatsen te vinden en ik weet haar te vertellen dat je dit een Pedronia kan opleveren. Samen gaan we verder op pad. Ik brand nog een kaars omdat ik het zo opmerkelijk vind dat wanneer ik even de weg niet weet, of wanneer ik denk hmmm nu moet ik het alleen uitzoeken, er in no time iemand is die me verder helpt, zonder dat ik het heb opgezocht.  Ik vind het een wonderlijk iets dat me nu ècht opvalt. Ik ben er ècht van onder de indruk zonder zweverig te worden maar dit voelt wel heel gaaf. Als de nood het hoogst is, is de redding nabij, dat is ècht zo. Zelfs wanneer de nood nog niet hoog is :-).

Samen met Sylvia klop ik aan de deur van een klooster dat dicht blijft en we krijgen de slappe lach nadat ik het aandurf om meerdere malen aan de bel te hangen (met zo’n koord buiten en een grote bel binnen) we denken dat we ze nu toch wel echt wakker geluid hebben… jammer geen stempel hahaha. Om de hoek is de trap (125 treden) omhoog naar de berg waarop Jacobus gepredikt zou hebben. We hijgen omhoog, het is toch nog best warm. Er zijn grote rotsen met een kruis en een beeld. We gaan er naar toe. Een groepje Duitsers dat yoga oefeningen doet maakt plaats voor ons zodat we foto’s kunnen maken zonder een been omhoog of kont in beeld.

We praten over onze gezinnen en keuzes die we maakten, in een paar uur zijn we van volslagen vreemden overgegaan naar vrouwen die levensverhalen delen. We ontvangen onze Pedronia van een vriendelijke medewerkster van de gemeentelijke alberge en besluiten alvast te proosten op mijn aanstaande 50ste verjaardag. We wisselen gegevens uit en zijn welkom bij elkaar thuis, spreken we uit. Ik vervolg mijn weg richting het klooster dat nog een kilometer of 3-4 buiten Padron ligt. Ik loop (natuurlijk) verkeerd en heb de pijlen te ver gevolgd. Ik ben al in Iria Flavia, daar kom ik morgen zeker langs maar ik had al eerder langs het water moeten lopen. Weer terug dan maar. Om half 6 krijg ik een berichtje van Vanessa dat ik wel voor 18 uur binnen moet zijn, voor de mis. Ik kijk op google maps, nog 24 minuten naar mijn bestemming, dat wordt doorstappen. Voor de zekerheid vraag ik wanneer ik vlakbij ben of ik nog op de goede weg ben. Een vriendelijke dame, die ik ècht niet kan verstaan, loopt met me mee tot de volgende afslag om het me aan te wijzen en met veel gebaren uit te leggen hoe ik er kom. Om 5 voor 6 ben ik binnen met het zweet driedubbel dik op het lijf, op tijd komen is nooit mijn sterkste kant geweest, …ik ben op tijd 🙂 en het blijkt niet voor de mis te zijn, die begint om 20 uur maar voor de rondleiding. Hop hop en dóór, zet daar je tas maar neer Christina, je krijgt straks cel nummer 15 (!) en schoenen uit, slippers aan. Na de rondleiding kun je je nog wel douchen.

Nou, tijdens de rondleiding, die wel interessant was en bij tijd en wijle hilarisch, viel ik al bijna om.

Interessant was vooral het inzicht Kruispunt. Op veel kruispunten staat een kruis, dat was mij ook opgevallen onderweg en dat waren de aanwijzingen (zeg maar de gele pijlen) van vroeger. Jezus kijkt in de richting van Santiago, zo weet je waar je heen moet. Nu zijn in de loop der jaren veel van deze kruisbeelden verplaatst, soms tot in de tuin van particulieren dus ik zou ze niet meer blind volgen …..niet? ik verdwaal zo ook wel haha. En het hilarische was het vertalen, de beste broeder (hier in beeld met het geruite overhemd) spreekt spaans, er was een vrijwilliger die naar het duits vertaalde en er was een pelgrim uit de VS die van spaans naar engels kon. Tot zover, grappig, je leert je talen. Maar wanneer één van hen onjuist vertaalde of niet op het woord kon komen, dan bemoeide de broeder zich er mee, kennelijk begreep hij wèl wanneer de vertaling niet klopte. Verder blijkt het klooster op een kerkhof gebouwd, werden de rijke stinkerds natuurlijk in de kerk begraven en alsof het nog niet genoeg is, ligt er ook een kerkhof rondom het complex. Dus mocht je vannacht bezoek krijgen van een wit gedaante, wees niet bang, ze zijn niet kwaadaardig maar schud ze NIET de hand…..slaap lekker alvast. Ik sneak uit de rondleiding want ik smacht naar een douche, het is inmiddels 7 uur geweest en om 8 uur is er een speciale pelgrimsmis, ik wil daar wel bij zijn natuurlijk, ik ben er nu toch 🙂 en daarna is er een gezamenlijke maaltijd. Om 10 uur moet het stil zijn. Ik douche opnieuw met mijn kleren aan en mag mijn wasje op het rekje binnen hangen, het is inmiddels flink schemerig buiten. Een van de hospitaleros (vrijwilliger van dienst) lijkt op die kale man van de Adams family, al met al toch een beetje scary harry hier maar ik zie er nog steeds de lol wel van in. We slapen in een lange gang, achter elk gordijntje een stapelbed, stellen met zn twee en de rest, voor zover plek, alleen.

Tijdens de pelgrimsmis kregen we de zegen mee voor onderweg. Om beurten werd er een land genoemd waar een pelgrim vandaan kwam met de vraag of één persoon naar voren wilde komen om de zegen in de eigen taal uit te spreken: Brazilie, Duitsland, Canada, Schotland, Portugal, Spanje, United States, Nederland. Ik stap naar voren en lees de tekst die in een map wordt opgezocht, zo vaak zijn er geen Nederlanders kennelijk dat ook onze tekst op een gedrukt blad staat. Ineke is opnieuw geraakt wanneer ik lees. We mogen een foto maken van de tekst.

Het is ontroerend om zo met elkaar uit al die landen in een kring te staan en mooie woorden mee te kregen voor onze weg nu maar ook onze weg in het leven. Door dit samen te beleven ontstaat er meer verbondenheid, je wordt één gemeenschap samen en aan tafel lijkt het alsof je elkaar al langer kent. Ik zie ook bekenden naast Aik en Ineke zijn ook Mark en Donna hier en de Duitse jongeren die ik al eerder zag. In gesprek aan tafel hoor ik dat er een aantal op tijd vertrekken morgen om in één keer naar Santiago te lopen. Morgen is het woensdag en voor donderdag is er kans op regen. Voor mij geldt daarnaast dat de moeder van Rachel in Santiago is en donderdag naar huis vliegt, het zou leuk zijn om haar te ontmoeten. Ik beslis morgenvroeg, als ik goed heb geslapen, me goed voel dan vertrek ik vroeg met lamp op. Eerst weer terug naar Padron en dan de weg vervolgen naar Santiago, ruim 32 km met 2x een flinke klim. Maar ik ben sterker geworden deze weken en heb al heel wat doorstaan. Ik weet nu waar ik op moet letten, meters maken voor het middaguur en dan beslissen of het haalbaar voor me is. Ik zeg tegen mezelf: probeer het en als het niet meer gaat dan zijn er alberges genoeg. De meeste pelgrims kiezen er voor om vlak voor Santiago te overnachten en de volgende ochtend fris en fruitig Santiago binnen te gaan. Morgen misschien Santiago, een spannend vooruitzicht, de tekst die ik mocht lezen heeft me moed gegeven.

De tekst:

Laat liefde het licht zijn op je pad
Laat vrede je hart overheersen
Laat goedheid je levenskenmerk zijn
Laat het geloof je sterken in de levensgeheimen
Wanneer je het doel hebt bereikt, word je voor altijd door liefde omarmd
Wees gelukkig en maak je medemens gelukkig