Het nog schemerig als ik vertrek, ik sta bepakt en bezakt op het pleintje voor de herberg en kijk om me heen. Geen pelgrim die ik kan volgen. Wel één op een bankje maar die heeft net zn rugzak leeggehaald. Ik loop wat rond op zoek naar de gele pijl. Ik ben ineens niet de enige die vertwijfeld om zich heen kijkt. Na wat discussie loopt één van ons terug en ziet de, we moeten het smalle straatje naast de herberg in. We zijn weer vertrokken zou de Belgische hardloopcoach Evy zeggen, denk ik.
Onderdoor of overheen……..toch maar overheen
Het is een prachtige morgen en de eerste serieuze bergetappe staat op het programma.
Nu is alles relatief. Ik ben geneigd om iedere stijging als het begin van de berg te zien. Medepelgrims met bergen thuis vinden dat heel grappig. Isn’t your highest mountain about 100 meters?
Ik loop héérlijk, heb steeds een ander liedje in mn hoofd zoals ‘ there aint no mountain high enough’ wanneer er een klimmetje te nemen is of ‘ you can go your own way’ wanneer er een snelgrim voorbij gaat. Ook Katrina passeert me, ze loopt alleen, een korte groet en ik voel dat het prima voor me is, geen vervelende emotie mee. Go your own way girl, als ze ruim voor me loopt valt het me op dat het lijkt alsof ze vecht en niet ontspannen loopt. Het is nog niet warm en ik stop voor een kop koffie in het laatste café voor de klim. Net na mijn laatste slok komt de goedgemutste Rachel binnen. Ik heb haar gisteren onbedoeld laten wachten voor de herberg omdat ik overwoog om in de jeugdherberg te gaan slapen waar zij had ingecheckt. Zij is heel relaxed en voor haar 22 jaar een leuke volwassen dame. Ik maak haar dat compliment en we lopen samen op. Ze vertelt me dat ze niet altijd zo is geweest en dat ze lange tijd ziek was. Sinds ze bijna twee jaar geleden is geopereerd is haar leven veranderd, ze heeft het terug en haalt er sindsdien uit wat er in zit.
Ze vertelt me over haar ziek zijn en na 3 zinnen sta ik stokstijf stil, de tranen springen in mijn ogen en ik ben terug in de tijd. Op mijn 18e heb ik dezelfde zeldzame aandoening gehad. Ook bij mij bleek het zoeken naar een speld in een hooiberg om tot de juiste diagnose te komen. Mijn behandeld arts belde stad en land letterlijk af op zoek naar de juiste aanpak. Rachel en ik kijken in elkaars spiegel: verschrikkelijke hoofdpijnen, dubbelzien etc etc. Ik heb nog niet eerder iemand ontmoet met hetzelfde verhaal. Mijn arts, dr Spit ik vergeet hem nooit meer, hield vast aan een conservatieve langdurige behandeling om mij een drain (shunt) te besparen waar vakgenoten hem onverantwoord noemden (plaats een drain). Ik ben hem nog dankbaar dat het goed heeft uitgepakt. Voor Rachel betekende de plaatsing van de shunt het einde van een jarenlange zoektocht, verschillende behandelingen en vertwijfeling. Deze toevallige ontmoeting is voor ons beiden heel emotioneel en wonderlijk. Mijn arts vertelde me destijds dat er ongeveer 6 gevallen per jaar waren met verschillend verloop en de oorzaak is bij mij nooit gevonden, bij Rachel ook niet. Het rijtje mogelijke aanleidingen noemen we hetzelfde op. We lachen en huilen omdat we nooit eerder iemand spraken die precies voelt en begrijpt waar je doorheen bent gegaan. En niet alleen jij maar ook de zorgen die je ouders om je hebben bijvoorbeeld . Wij beklimmen deze berg samen zoals we ook de berg die achter ons ligt in figuurlijke zin zijn overgegaan.
We halen fietsers lopend in haha, slimme fietsers stappen af
Na een tijdje vinden we het wel heel stil op de Camino. Geen mensen die ons inhalen of iemand die ergens rust…..ook al een tijd geen pijlen meer, we klimmen al een mooi poosje zo……oh no!
Rachel heeft, thank God, de route in haar telefoon met daarbij GPS. Ik ben de route via runkeeper aan het loggen.
We lopen terug en zien zijwegen die we niet zagen toen we omhoog liepen. Did we see this on our way up?? We kunnen controleren dat we dezelfde weg teruglopen en we komen volgens het bolletje ook steeds dichter bij de route. Tot aan de afslag die we gemist hebben
Back on track. Opnieuw pittig klimmen en klauteren, het is ook warmer en ik voel mn voet opspelen. Ik zeg tegen Rachel dat ze kan gaan want mijn tempo gaat naar beneden en ik moet me goed concentreren op de stappen die ik zet. De neusademhaling vanuit de mindful lopen training komt hier heel goed van pas.
Na een flinke klim volgt er een pad naar een kruis. Er liggen veel stenen en stop om even tot mezelf te komen. Ik voel me dankbaar voor mijn gezondheid, dankbaar dat ik dit kan doe, hier nu ben, bijzondere dingen meemaak maar vooral dankbaar voor de op het oog, gewone dingen in je leven die je normaal vindt. Je kunt lopen, werken, je gezin is gezond en de kinderen doen het goed (op soms een onhandig ongelukje na), ze zijn slim maar vooral leuke volwassen mensen geworden waar ik supertrots op ben. In mijn tas heb ik een sleutelhanger in de vorm van een anker. Ik besef me dat mijn ankerplaats is daar waar ik thuis ben met het gezin dat ik zo lief heb. Ik schrijf onze namen op het ankertje en leg het bij het kruis. Ik pink een traantje weg en vervolg mijn weg de berg op.
Top bereikt V for Victorie
Omdat veel pelgrims op de top blijven om foto’s te maken en uit te rusten loop ik door, al was het alleen al omdat ik de dutchies zie zitten haha.
In zie daar zit mn mattie te schrijven 
Ze wijst me nog even op het juiste pad 😎😘. Ik loop door, ze haalt me straks wel weer in.
Naar beneden is ook prachtig, wel heel blij met mn stevige stappers én de stokken.
Rachel komt me weer achterop en na een pittige tocht zien we nog steeds geen café. Ik moet nodig verdorie….. We lopen langs een huis waar een man bezig is met een lawaai apparaat. Net als ik denk ‘anders had ik gevraagd of ik hier misschien ‘ …zou ik dat durven? ..stopt het lawaai en in een combi van spaans engels handen en voeten word ik, nadat de honden zijn opgesloten, hartelijk welkom geheten. Wat een opluchting. Lichter vervolgen we ons pad en hoera een tentje. We sluiten in de rij aan achter een groepje Zweedse dames. Ze zijn leuk en we hebben het over Nederland en Zweden (voor mij pippi met de uitspraak : ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan……. Ze spreken deze zin voor mij in het Zweeds uit, prachtig). Nadat we eindelijk besteld hebben komen Gloria en Denis aanlopen. We drinken samen en praten bij. Bijzonder dat ons casa Fernanda groepje elkaar steeds als een familie enthousiast begroet, we naar elkaar omzien en elka asr helpen. Heel betrokken op elkaar en het heeft iets dat ik niet goed kan uitleggen.
Als we weer in de benen gaan kan ik bijna niet lopen. Hielspoor restart noem ik het en ik zeg dat ik ze in Rubiaes wel weer zie. Het zijn de beroerdste kilometers van de Camino tot nu toe voor me. Auw, heet, ik schuifelt voort, stapje voir stapje. Ik passeer wel een klingelende Milka koe en ander moois.
En opnieuw….waarom? Een K-kinderkopjespad omhoog
Eindelijk het bord Rubiaes en een herberg dat aankondigd massages aan te bieden…oooh…helaas voor mij heb ik Ninho geboekt samen met Rachel. Ik open Google Maps en zie nog 14 minuten lopen…het huilen staat me nader dan het lachen . Ik spreek mijn linkervoet toe, alsjeblieft draag me nog even…
Finally…..Na hangen en wurgen, liedjes zingend om mezelf op te peppen en af te leiden kom ik als laatste aan in de herberg. De eigenaresse is allerliefst en ziet in dat een bovenbed in deze toestand geen optie is. Lang verhaal kort: ik word verplaatst naar de buren, … Jacobus geeft je wat je nodig hebt. Een kamer voor mezelf, eigen douche, de was mag ik afgeven en wordt voor 3 euro gedaan. Ik ben moe en dankbaar. Het was de meest bijzondere dag tot nu toe.