Ik word om 4 uur in de ochtend wakker, dat gebeurde me vaker de afgelopen dagen maar nu is er geen snurkende slaapzaal. Ik ben om 8 uur gaan slapen dus dat verklaard het hoop. Ik pak mijn telefoon en begin een blog te schrijven, ik loop een paar dagen achter inmiddels. Wel een heel gedoe, door het kleine toetsenbord typ ik vaak mis met mijn dikke vingers en ook het uploaden van een foto is een priegelwerkje. Ik moet behoorlijk scrollen door de dagen om een geschikte foto te vinden, die is soms te groot (max 8 mb) of ligt op zijn kant en moet bewerkt. Door het scrollen klik ik soms per ongeluk een foto aan etc etc. Kortom het is monnikenwerk en kost uren (je kunt het natuurlijk ook gewoon kort houden Christina….ja weet ik, maar ik wil zo graag alles onthouden….tja dan niet zeuren….en laat ook los dat er misschien lezers zijn die wachten op een vervolg….). Om half 7 sla ik het verslag op, knip het licht uit want ik bedenk me dat het nergens op slaat om nu al onder de douche te springen, mijn boot gaat pas om 12.30 uur . Ik heb voor dag en dauw niets te zoeken in dit plaatsje. Ik draai me nog eens lekker om, heerlijk fris bed is dit ook, genieten. Om half 9 sta ik op, nog een keer lekker onder die regendouche. Ik stuur mijn vriendin-sinds-de-kleuterschool een berichtje met het filmpje van de “zingende engel” van gister, zij wordt vandaag al 50, nog 6 dagen voor mij.
Was afhalen, alles weer geordend in de tas, ik laat mijn rugzak nog even achter op mijn kamer (deur met cijferslot, wat een luxe) en ga het mooie vissersplaatsje in, het ruikt naar vis hier, beetje Urk maar dan anders. Ik wil even uitzoeken hoe dat zit met het behalen van een Pedronia in Padron, waar ik een berichtje van Luisa uit Nederland (Camino Comfort) over kreeg. Eerst koffie met een croissantje op het terras tegenover de brug. Ik krijg er een broodje jam en een stukje cake bij, lekker! Dit stukje lopen lijkt vanmorgen een stuk korter dan gisteren. Het is heel lekker weer, niet te heet, gewoon lekker vakantieweer en zo voelt het ook nu ik deze ochtend “vrij” ben.
Ik vraag de weg naar het gemeentehuis omdat ik denk dat ik daar een formulier kan krijgen waarop ik stempels verzamelen kan voor de Pedronia, zo heb ik dat begrepen vanuit de informatie. Bij een schattig bakkerswinkeltje vraag ik nogmaals de weg.
Onderweg kom ik Aik en Ineke tegen en vertel hen wat ik van plan ben, misschien is dit ook leuk voor hen om te doen? Zij hebben namelijk wat tijd te overbruggen want over 2 dagen ontmoeten zij hun partners die samen met hen Santiago inlopen. Hoe mooi is dat? Aik is handig in het goed vragen naar de weg en uitleggen van de bedoeling. De dames op straat doen me denken aan oude oudtantes uit mijn kindertijd. En ja, ik bleek alweer te ver gelopen te zijn.
We komen in een museum waarin ook een VVV is, het blijkt dat we de stempels gewoon in onze credentials kunnen zetten en dan bij de gemeentelijke alberge in Padron onze Pedronia kunnen ophalen. Mijn credential is vol…ik ben al aan het stempelen op de bedrukte bladzijden. Ik vraag aan Aik of hij voor mij wil vragen om een wit A4tje dat ik in mijn credential kan plakken. Dat lukt en er is nu voldoende stempelruimte tot aan Santiago de Compostela. Het is nu van belang om te zorgen voor minimaal 2 stempels per dag, het zou toch zonde zijn wanneer ik daarom geen Compostela zou kunnen krijgen. Om kwart over 12 is het een gezellige bedoening bij de jachthaven, 20 pelgrims opgetogen voor de bootreis naar Padron. Ik kijk nou! Daar staan de twee schatten van het kapelletje van gisteren, nou jaaa, wat gaaf zeg, ze komen ons uitzwaaien!
We gaan niet in een cruiseschip of veerdienst, nee nee, gewoon met 20 man in een rubberboot, een RIB weliswaar maar het flitst even door mijn gedachten dat het een soort vluchtelingenboot is … maar gelukkig wel met een schoolreisjes gevoel. Rug aan rug en met de rugzak tussen de benen gaan we het schip in 🙂 Ik zit naast Mark en Donna (de Franse Schotten) en er zijn meer bekenden op de boot; Aik en Ineke, de jongen uit het hostel van gisteren uit Colombia, een Duitse die ik al eerder eens trof en een stukje mee heb gelopen. Ik heb er helemaal zin in, hou van dit Terschelling sfeertje. Op dit stuk van de spirituele variant van de camino, reis je op dezelfde manier als de apostel Jacobus toen hij weer terug kwam in Spanje (zijn overblijfselen, hij is onthoofd en in een stenen (!) boot gezet) terug naar de plaats waar hij heeft gepredikt. Het is het derde en laatste deel van de Variante Espritual. We komen ook hier langs verschillende kruisen met een betekenis. Het eerste deel vaart ons langs mosselkwekerijen op zee waarvan het verhaal gaat dat het gevaarlijk werk is om deze te oogsten. We gaan hard joh, volgens mij zelfs in plane.
Na een uurtje wordt de boot stilgelegd en wordt er thee doorgegeven en een madeleinecake, schoolreis! De stuurman legt van alles uit, ik geloof het wel even, genieten zo op het water, zonnetje in je snuit, dit is vakantie, ….de camino ging bijna gewoon op werken lijken.
We meren af en gaan aan wal, lopen richting de brug en daar komen vanaf rechts ook pelgrims aan, de variante espiritual komt hier weer samen met de portugese kustroute (en ook de centrale route). Kortom een knooppunt van routes. Bij het eerste de beste cafeetje stop ik om naar de wc te gaan (die hadden we niet aan boord 🙂 natuurlijk) en een koffie te bestellen. Ik tref Juan Antonio met zn schoenen en sokken uit, mega blaren, oei! Ik kan je helpen als je wilt met mijn beroemde Hollandse wandelwol. Hij gunt zich geen tijd want hij wil vandaag nog Santiago bereiken (vanaf hier nog 28 km). Wacht dan heel even zeg ik, met de wol kun je het waarschijnlijk wèl halen.
1 pluk in de sok op de blaar en nog een reservepluk wol mee, Buen Camino! Your my angel…..haha, altijd fijn!.
Ik zie een Duits gezin lopen en we raken even aan de praat, ik vraag me af of ik onze kinderen zo gek had gekregen, denk het niet, de Brandaris wandeltochten op Terschelling gingen al niet bij allen van harte. Toch vond ik het altijd leuk om dat soort dingen samen te doen. De oudste van 14 draagt net als de ouders een 60 liter lichtgewicht rugzak, het meisje van 11 draagt een kleine en het kleintje van 8 huppelt vrolijk aan de hand mee. De camino is dus te doen voor iedereen, jong of oud, veel pensionado’s zie ik ook. Het gezin moet nog een stuk door vandaag want ze vliegen donderdag naar huis. Ik ben blij dat er voor mij geen druk op zit. De bekende Galicische wegwijzers hebben nu een afstandsindicatie tot Santiago. Voor mij komen daar een paar kilometers extra bij omdat ik vanavond in Herbon ga slapen in een klooster. Ik kreeg deze tip van Vanessa, de jonge Duitse die ik de eerste dag in Porto ontmoette in de Kathedraal, zij is al in Santiago. In het overbekende duitse boekje (zie je iemand met een geel boekje dan weet je: Duits!) staat het klooster beschreven, in mijn engelse boekje staat ie niet. Het is voor pelgrims op donativo basis en je kunt niet reserveren. Ik ga het zien, eerst naar Padron voor mijn certificaat. Aik en Ineke kiezen ervoor om alvast door te lopen, ook naar het klooster, we zien elkaar later dus weer, gezellig.
Na even zoeken vind ik de weg in Padron dankzij een Alberge waar me is uitgelegd hoe het werkt. Ik krijg een kaart mee. De kerk is hier vlakbij, daar begin ik. Ik ben direct onder de indruk van de sfeer die er hangt en besluit kaarsen te branden voor dierbaren. Een aardige dame spreekt me aan en vraagt of ze foto’s van me zal maken, nou graag! Ze wijst me op het belangrijkste onderdeel van deze kerk, iets met de bones van Jacobus… onder het altaar daar, beetje knielen en dan kun je er een foto van maken. Ik lees Yo soy el pan de la vida en kan het voor een deel begrijpen: pan = brood en vida = leven. Waarschijnlijk dus een tekst met het brood des levens.
We raken aan de praat, Sylvia uit New York en ik en zij weet alle heilige plaatsen te vinden en ik weet haar te vertellen dat je dit een Pedronia kan opleveren. Samen gaan we verder op pad. Ik brand nog een kaars omdat ik het zo opmerkelijk vind dat wanneer ik even de weg niet weet, of wanneer ik denk hmmm nu moet ik het alleen uitzoeken, er in no time iemand is die me verder helpt, zonder dat ik het heb opgezocht. Ik vind het een wonderlijk iets dat me nu ècht opvalt. Ik ben er ècht van onder de indruk zonder zweverig te worden maar dit voelt wel heel gaaf. Als de nood het hoogst is, is de redding nabij, dat is ècht zo. Zelfs wanneer de nood nog niet hoog is :-).
Samen met Sylvia klop ik aan de deur van een klooster dat dicht blijft en we krijgen de slappe lach nadat ik het aandurf om meerdere malen aan de bel te hangen (met zo’n koord buiten en een grote bel binnen) we denken dat we ze nu toch wel echt wakker geluid hebben… jammer geen stempel hahaha. Om de hoek is de trap (125 treden) omhoog naar de berg waarop Jacobus gepredikt zou hebben. We hijgen omhoog, het is toch nog best warm. Er zijn grote rotsen met een kruis en een beeld. We gaan er naar toe. Een groepje Duitsers dat yoga oefeningen doet maakt plaats voor ons zodat we foto’s kunnen maken zonder een been omhoog of kont in beeld.
We praten over onze gezinnen en keuzes die we maakten, in een paar uur zijn we van volslagen vreemden overgegaan naar vrouwen die levensverhalen delen. We ontvangen onze Pedronia van een vriendelijke medewerkster van de gemeentelijke alberge en besluiten alvast te proosten op mijn aanstaande 50ste verjaardag. We wisselen gegevens uit en zijn welkom bij elkaar thuis, spreken we uit. Ik vervolg mijn weg richting het klooster dat nog een kilometer of 3-4 buiten Padron ligt. Ik loop (natuurlijk) verkeerd en heb de pijlen te ver gevolgd. Ik ben al in Iria Flavia, daar kom ik morgen zeker langs maar ik had al eerder langs het water moeten lopen. Weer terug dan maar. Om half 6 krijg ik een berichtje van Vanessa dat ik wel voor 18 uur binnen moet zijn, voor de mis. Ik kijk op google maps, nog 24 minuten naar mijn bestemming, dat wordt doorstappen. Voor de zekerheid vraag ik wanneer ik vlakbij ben of ik nog op de goede weg ben. Een vriendelijke dame, die ik ècht niet kan verstaan, loopt met me mee tot de volgende afslag om het me aan te wijzen en met veel gebaren uit te leggen hoe ik er kom. Om 5 voor 6 ben ik binnen met het zweet driedubbel dik op het lijf, op tijd komen is nooit mijn sterkste kant geweest, …ik ben op tijd 🙂 en het blijkt niet voor de mis te zijn, die begint om 20 uur maar voor de rondleiding. Hop hop en dóór, zet daar je tas maar neer Christina, je krijgt straks cel nummer 15 (!) en schoenen uit, slippers aan. Na de rondleiding kun je je nog wel douchen.
Nou, tijdens de rondleiding, die wel interessant was en bij tijd en wijle hilarisch, viel ik al bijna om.
Interessant was vooral het inzicht Kruispunt. Op veel kruispunten staat een kruis, dat was mij ook opgevallen onderweg en dat waren de aanwijzingen (zeg maar de gele pijlen) van vroeger. Jezus kijkt in de richting van Santiago, zo weet je waar je heen moet. Nu zijn in de loop der jaren veel van deze kruisbeelden verplaatst, soms tot in de tuin van particulieren dus ik zou ze niet meer blind volgen …..niet? ik verdwaal zo ook wel haha. En het hilarische was het vertalen, de beste broeder (hier in beeld met het geruite overhemd) spreekt spaans, er was een vrijwilliger die naar het duits vertaalde en er was een pelgrim uit de VS die van spaans naar engels kon. Tot zover, grappig, je leert je talen. Maar wanneer één van hen onjuist vertaalde of niet op het woord kon komen, dan bemoeide de broeder zich er mee, kennelijk begreep hij wèl wanneer de vertaling niet klopte. Verder blijkt het klooster op een kerkhof gebouwd, werden de rijke stinkerds natuurlijk in de kerk begraven en alsof het nog niet genoeg is, ligt er ook een kerkhof rondom het complex. Dus mocht je vannacht bezoek krijgen van een wit gedaante, wees niet bang, ze zijn niet kwaadaardig maar schud ze NIET de hand…..slaap lekker alvast. Ik sneak uit de rondleiding want ik smacht naar een douche, het is inmiddels 7 uur geweest en om 8 uur is er een speciale pelgrimsmis, ik wil daar wel bij zijn natuurlijk, ik ben er nu toch 🙂 en daarna is er een gezamenlijke maaltijd. Om 10 uur moet het stil zijn. Ik douche opnieuw met mijn kleren aan en mag mijn wasje op het rekje binnen hangen, het is inmiddels flink schemerig buiten. Een van de hospitaleros (vrijwilliger van dienst) lijkt op die kale man van de Adams family, al met al toch een beetje scary harry hier maar ik zie er nog steeds de lol wel van in. We slapen in een lange gang, achter elk gordijntje een stapelbed, stellen met zn twee en de rest, voor zover plek, alleen.
Tijdens de pelgrimsmis kregen we de zegen mee voor onderweg. Om beurten werd er een land genoemd waar een pelgrim vandaan kwam met de vraag of één persoon naar voren wilde komen om de zegen in de eigen taal uit te spreken: Brazilie, Duitsland, Canada, Schotland, Portugal, Spanje, United States, Nederland. Ik stap naar voren en lees de tekst die in een map wordt opgezocht, zo vaak zijn er geen Nederlanders kennelijk dat ook onze tekst op een gedrukt blad staat. Ineke is opnieuw geraakt wanneer ik lees. We mogen een foto maken van de tekst.
Het is ontroerend om zo met elkaar uit al die landen in een kring te staan en mooie woorden mee te kregen voor onze weg nu maar ook onze weg in het leven. Door dit samen te beleven ontstaat er meer verbondenheid, je wordt één gemeenschap samen en aan tafel lijkt het alsof je elkaar al langer kent. Ik zie ook bekenden naast Aik en Ineke zijn ook Mark en Donna hier en de Duitse jongeren die ik al eerder zag. In gesprek aan tafel hoor ik dat er een aantal op tijd vertrekken morgen om in één keer naar Santiago te lopen. Morgen is het woensdag en voor donderdag is er kans op regen. Voor mij geldt daarnaast dat de moeder van Rachel in Santiago is en donderdag naar huis vliegt, het zou leuk zijn om haar te ontmoeten. Ik beslis morgenvroeg, als ik goed heb geslapen, me goed voel dan vertrek ik vroeg met lamp op. Eerst weer terug naar Padron en dan de weg vervolgen naar Santiago, ruim 32 km met 2x een flinke klim. Maar ik ben sterker geworden deze weken en heb al heel wat doorstaan. Ik weet nu waar ik op moet letten, meters maken voor het middaguur en dan beslissen of het haalbaar voor me is. Ik zeg tegen mezelf: probeer het en als het niet meer gaat dan zijn er alberges genoeg. De meeste pelgrims kiezen er voor om vlak voor Santiago te overnachten en de volgende ochtend fris en fruitig Santiago binnen te gaan. Morgen misschien Santiago, een spannend vooruitzicht, de tekst die ik mocht lezen heeft me moed gegeven.
De tekst:
Laat liefde het licht zijn op je pad
Laat vrede je hart overheersen
Laat goedheid je levenskenmerk zijn
Laat het geloof je sterken in de levensgeheimen
Wanneer je het doel hebt bereikt, word je voor altijd door liefde omarmd
Wees gelukkig en maak je medemens gelukkig