Bianca brengt me naar Armenteira (2 km met de auto) en Aik en Ineke gaan lopen met verlichting op en aan. Ik maak nog mooie foto’s van het klooster in de schemering, prachtig aangelicht is het. Volgens Bianca het enige klooster met een rond raam van deze grootte.
Als ik wil gaan lopen, komen Aik en Ineke er net aan, stevig te pas er in, die hou ik niet bij 🙂 Zie jullie later!
De route is opnieuw prachtig, ik loop over een vrij donker pad met veel boomwortels en stenen, omhoog, omlaag, omheen, onderdoor. Veel oude bouwwerken van steen, de eerste waterwerken. Het is nog te donker voor goede foto’s, jammer. Continue het geluid van stromend en kabbelend water, kleine en grotere watervalletjes. Wauw wat is dit gaaf en er is geen mens te bekennen.
Ik moet goed opletten om niet mis te stappen. De route gaat omlaag. Die stokken helpen voor het evenwicht en om moeilijke afstapjes te nemen. Met die rugzak op kun je een lelijke smak maken weet ik inmiddels en hier heb ik al twee uur niemand gezien of gehoord. Wat een rust, ik realiseer me dat het maandag is en ik normaal gewoon op mijn werk ben, ik voel me ineens heel rijk dat ik hier ben. Wat een verschil met de routes van vorige week ook.
Ik kom langs een verzameling beelden en gebouwen met een uitleg. Mooi moment voor een korte pauze. De Ruta da Pedra e da Agua (over steen en water) eindigt en ik loop langs velden. Ik twijfel even of ik nu de brug over moet naar de weg of door moet lopen over het gras. Ik kies het laatste en kom bij een cafeetje waar Aik en Ineke net opstaan om te vertrekken. “de koffie is hier goed hoor”, zegt Aik, “neem lekker een pauze met een croissantje”‘ en dat doe ik.
Er loopt een pad door wat bosjes met een snelweg aan de andere kant van het hek, gelukkig maar een klein stukje. Wanneer ik een grote weg over moet steken zie ik de eerste andere pelgrims. Een jong stel uit Ierland dat kampeert onderweg, in hun hand dragen ze een muziekinstrument, ze spelen Folk muziek, leuk! Ik hoop dat ze ik ze nog een keer hoor spelen.
De weg vervolgend kom ik op een nieuw wandelpad langs de Rio Umia (riviertje). Het is al weer flink warm en het stuk loopt langs velden met mais, druiven en watertjes met veel vis. Ik loop niet lekker in het tempo en al een tijdje alleen. Wacht eens even, misschien een goed idee om eens een muziekje op te zetten. Ik haal alle draadjes tevoorschijn en uit de knoop en de Buena Vista Social Club maakt een feestje in mijn oren. Kijk, dat loopt beter. Na een uurtje stap ik over op The Corrs, heerlijk! Man man man wat heb ik het weer warm, de broekspijpen moeten er af maar dat is een gedoe met schoenen uit en zo. Ik kom vast zo wel een keer wat tegen….hoop ik. Ik loop door een dorpje met alles dicht, ook de cafeetjes.
Dit beeld lijkt wel op een oude schoolfoto van mijn vader, hij had alleen de armen strak over elkaar, …. de fotograaf had gezegd dat hij op zijn allermooist moest gaan zitten namelijk, ik grinnik in mezelf en loop weer door.
Oh heaven yes, een cafeetje, open, heerlijk! Cervesa clara limone por favor (radler) en ik krijg er een bakje chips bij. Lekker, lekkerder onder deze omstandigheden dan normaal op de bank voor de tv. Gelijk wat water kopen voor in de flessen die leeg zijn en ze hebben ook Aquaris limoen, ja lekker doe maar. Aardige dame achter de bar, een stempel in mijn credential en even naar de wc, hahaha, die ken ik van heel vroeger bij een oud dametje in de buurt, zo’n pluchen dekje op de bril, waar zie je dat nog (niet fris als ik er over nadenk, niet over nadenken dan maar).
De pijpen van de broek, hemd onder de blouse uit en even lekker zitten en opdrogen. Als ik even later luid zingend met de Corrs (Falling in lohohohohove….with you,…..I”ll never gonna stop, falling in love…with you…uuuu uuuuhuuuu..) om de hoek sla, zit er een stel voor een huisje (blijkt kapelletje) en zegt……oh, you must be Christina….!
Hè? Krijg nou wat! Hoe weten ze dat??? Stomverbaasd stop ik, ze vragen wat ik zing en ik laat het ze horen. Oh dat klinkt Keltisch….dat is Galicië ook, weet je dat? Jazeker, het was me inmiddels al opgevallen dat veel hier me aan Schotland doet denken, de symbolen vooral maar ook de sfeer, ik word er blij van. Het stel komt oorspronkelijk uit Guernsey, of ik dat ken? Jazeker, mijn oom en tante waren er ooit op vakantie, het is een eiland naast Jersey….precies. Nou ze zijn jaren geleden verhuisd naar Spanje, Madrid en sinds 2 jaar wonen ze hier. Dit kerkje was leeggelopen en omdat de kleine gemeenschap geen geld meer heeft voor een eigen predikant hebben zij de sleutel gekregen. Zij zitten hier om pelgrims op de spirituele route een hart onder de riem te steken en ze vraagt of ze me mee naar binnen mag nemen om speciaal voor mij te zingen. Ik krijg spontaan kippenvel, wat is dÃt bijzonder zeg. Ze wijzen me op een engelstalig boekje over deze route dat verkrijgbaar is via e-bay, thuis maar gelijk bestellen. Het kapelletje en dit stel wordt er ook in genoemd, vertellen ze.
De kapel is heel mooi, ik voel de speciale serene sfeer, hier is het heel goed toeven. Ik steek een paar kaarsen op voor dierbaren, dit is de plek.
We gaan zitten, ze pakt haar gitaar en vraagt of ik er klaar voor ben. De tissues staan op de bank voor me :-). 
Ik mag het filmen en dat doe ik, na de eerste zin stromen de tranen over mijn wangen, wat zingt zij ongelofelijk mooi en het lied “the Irish blessing” betekende al veel voor me, het hangt bij ons thuis in de gang bij de voordeur. Ik ben vol geraakt, gelukkig zijn er tissues. Wat mooi…., ik snap ineens waarom dit de spiritule route is.
Natuurlijk heb ik op het verkeerde knopje gedrukt, ik zie het wanneer ik een foto tussendoor wil maken, de film start nu, bijna aan het einde. Ik lach door mijn tranen heen, het is me weer eens gelukt…..Ach dan zing ik het toch nóg een keer voor je! Nu lukt het wel. Ik zal proberen om (met hulp van mijn websitepro) het filmpje in dit blog in te voegen (kom dus nog een keer terug als je dit wilt horen). We praten nog na en ze besluit om ook nog een ander lied voor me te zingen. Haar man blijkt achter te me zitten, ik merk het pas wanneer hij bij dit lied de tweede stem inzet.
Ik krijg nog een inspiratie op papier mee en mij wordt alle goeds op mijn weg gewenst. Oh ja, en verderop zit een bron met mineraalrijk water, moet je zeker tappen! Wat een enorme schatten, ik ben zelden in mijn leven zo geraakt en verrast als nu. Mijn naam is ze waarschijnlijk door Aik en Ineke verteld of door Joan, die hier gisteren langs is gekomen. Wonderlijk.
Lichter en bijna verlicht, loop ik door. Wat een ervaring. Zelf wanneer ik het nu, na een week, opschrijf, krijg ik weer kippenvel en voel ik de emotie.
Ik loop een uurtje zonder muziek in de oren verder. Ik moet nog een best stuk, ben pas op de helft zie ik. Mijn weg gaat langs een enorme bodega (landgoed met wijn) met een muur en luxe bord. Vast een bekend merk van iets.
Ik zet weer een muziekje op: Tossing the Fedders van the Corrs, op repeat….het is instrumentaal en ik word er altijd heel blij van. Ik huppel bijna op de volgende afdaling. Ik denk dat ik er al bijna ben.
Ik zie weer een dorpje en hoop een cafeetje, het is warm en dorstig weer en de voetjes willen wel even van de vloer, …maar dan in de zin van “even niet dat lijf en die rugzak tillen”‘ . Wel een dorpje maar geen cafeetje. Wel een soort caravan of oliebollenkraam van de achterkant in de kleuren blauw en geel van de Camino. Ik zie wat bedrijvigheid, eens kijken…. er staan twee kinderen in de kraam en hun moeder kijkt van een afstandje en knikt ze bemoedigend toe. Deze kinderen zijn al tijden druk met deze kraam met spulletjes voor pelgrims, ze verkopen ze om een zakcentje bij te verdienen voor hun vakantie en wat denk je? De kraam is net geopend, ik blijk de allereerste klant te zijn 🙂 en daarom gaan we op de foto met zn drieën. Helaas nog geen koffie of zo, ik koop wat aardigheidjes als een magneet en een hoedje en loop met een grijns weer door.
Eindelijk zie ik de zee….ik ben er….bijna :-). Mijn telefoon blijkt leeg wanneer ik een foto wil maken. Ik stop, zoek naar mijn powerbank, voer een gevecht met draadjes en de inhoud van mijn rugzak, besluit om even wat te drinken en de boel goed aan te sluiten en aan te zetten (!) en loop weer door, langs het water, strandje waar nog mensen liggen, achterkant van huizen die grenzen aan het strand, een camping met de naam van mijn nichtje, ik maak een foto en stuur deze, passeer drie keer dezelfde man die op (steeds een ander) bankje zit, huh…hoe kan dat? Hoe doet die man dat? Of heb ik een zonnesteek? Het blijkt nog een heel stuk lopen te zijn en in de verte zie ik de jachthaven en een brug. Ik zet mijn google maps aan richting de herberg, gelukkig nog maar 12 minuten lopen. Het is een nieuwe herberg die me al drie keer geadviseerd is, dus ik ben hoopvol wanneer ik aankom. De deur zit op slot en er hangt een telefoonnummer. De man spreekt geen engels maar begrijpt dat ik er ben: vingt minutes….you mean 20 minutes??? Gatver. Nou ja, niks aan te doen. Verderop is een restaurantje dat vanaf 20.30 uur eten serveert. Wanneer ik op mijn allerzieligst kijk (hahaha) wil ze wel een tortilla voor me maken en wat sla.
Ik eet als een bootwerker en bestel een koffie na. Ik bel met thuis, altijd fijn. Na ruim een half uur gaat mijn telefoon, de beste man is er. Ik kom er aan. Veel sorry’s en een uitleg in het spaans die ik niet begrijp, vraag ik hem naar de boot van morgen, weet hij waar ik kaartjes kan kopen? Hoe laat de boot vertrekt. Hij begrijpt me niet en ik ben moe. Uit een ruimte vlakbij de receptie komt een jongeman aan die aangeeft wel te kunnen vertalen. Juan Antonio uit Colombia, hij gaat ook met de boot morgen. Er wordt gebeld en ik krijg een dame aan de telefoon. Ik kan morgen om 12.30 uur mee met de boot, daar en daar om 12.15 uur zijn. Mooi, geregeld.
Ik tref een kamer met drie staptelbedden, nagelnieuw, netjes, schoon, frisse lakens, een kastje, een lampje, eens stopcontact, een nieuwe mooie badkamer met regendouche en dat alles helemaal voor mij alleen. Je komt alleen binnen met een cijfercode en de deur kan op slot. Halleluja, douchen met kleren aan, uitwringen, voor de eerste keer mijn waslijntje spannen, er onderdoor kruipen het bedje in en om 20 uur het licht uit en slapen tot ik vanzelf wakker wordt, heerlijk.
