Ik heb lekker geslapen met mn oordoppen in en sta zachtjes op. Iedereen slaapt nog dus ik ben het eerst in de badkamer en grijp mn kans. Thuis wil ik nog wel eens starten in de badkamer , ontbijten en dan opnieuw naar de badkamer; tandenpoetsen, haar doen, lenzen in . Dat leer je hier wel af, is niet efficiënt en een plekje in de badkamer is gebruik maken van de badkamer, je hebt niet vanzelfsprekend een tweede kans. Ik pak mn ontbijt uit de koelkast en plotseling staat de gastvrouw achter me. Ze gaat op pantoffels en in een dikke badjas haar 3 kleine hondjes uitlaten. Ik schenk er geen aandacht aan verder. Ik heb ook een broodje gekocht en dat maak ik klaar voor onderweg. Als de gastvrouw terug is vaag ik of ik een kopje thee mag zetten. Joan denkt: o, aha, …dan vraag ik of ik een kopje koffie kan krijgen waarop zij de reactie krijgt dat het ‘not included ‘ is. Pardon??? Gedeelde slaapplaats , zonder ontbijt, veel gasten met 1 douche/toilet voor 20 euro en dan zeggen dat een kopje koffie not included is? Niet wat ik gewend ben op de Camino! En Joan was hier twéé nachten! Wat een verschil met de service van gisteren …heb mn brillen terug 😁😎. Ik zeg afscheid nemen en dóór.
We gaan op pad en wat is de wereld toch prachtig!
Joan en ik praten bij en we hebben een gezamenlijke passie: zingen! Ik zing voor haar het pelgrimslied dat ik in Vessem leerde en doorgaf bij casa Fernanda en zij zingt de hare, (nada te turbe) voor mij. Joan vertelt me over het bijzondere koor waar zij deel van uitmaakt en welke liederen zij zingen. Alle koorleden hebben allemaal (een relatie met) kanker en Joan vertelt over de manier waarop zij met elkaar omgaan in goede en in moeilijke tijden en hoe zingen helpt! De manier waarop haar dirigente het begeleidt geeft me kippenvel, wat mooi! Ik voel heimwee naar mijn popkoor Unlimited Sound. Ik vertel Joan wat wij (!) zingen. Zo lopen en zingen we samen, er is niemand om ons heen. We komen op het punt waarop de Camino Portugues Central rechts gaat naar Caldas de reis en wij naar links afslaan naar de variante espiritual.
Tijdens een Caminho info café in Nederland is me verteld dat dit het mooiste deel van de Portugese route is. Ik ben dus heel benieuwd naar wat er komen gaat. Joan en ik drinken een kop koffie in een rustig cafeetje en de eigenaar laat zn vogeltje vrij uit de kooi. Het vliegt naar Joan hahaha en eet de kruimels die de man over de bar strooit.
We lopen verder en wát een rust hier. Sinds eergisteren, vanaf Redondela is het druk, veel pelgrims onderweg. Hier komen de kustroute en de centrale route samen en hoe dichter bij Santiago, hoe meer routes bij elkaar komen. Door te kiezen voor deze variant, waarbij we een lus extra maken, merken we gelijk dat die druk(te) wegvalt. We genieten van ons meegenomen broodje en kijken naar de route van de komende dagen.
Voor mij een korte route vandaag en de rust die hard nodig heb, ik ben écht heel moe. Ik loop tot Combarro 12 km waar ik een hotelletje heb (er is daar geen alberge) Joan kiest ervoor om vandaag al door te lopen tot op de berg van Armenteira en bij de Nederlandse Bianca en haar gezin te overnachten. Ik doe dat morgen. In het eerstvolgende plaatsje Poio is een prachtig klooster dat ik graag wil bezoeken. Joan moet benen maken want ze weet nu nog niet hoe pittig het zal zijn. We maken een filmpje waarop we de pelgrims liedjes zingen bij het klooster (zodat ik het “nada te turbe” kan instuderen). Terwijl we dat doen komt een groepje Belgische toeristen naar ons toe omdat ze nieuwsgierig zijn naar wat we doen zo zingend. Pelgrims zijn hier nog een bijzondere verschijning haha, leuk! We nemen afscheid van elkaar en komen elkaar misschien morgen bij Bianca en anders in Santiago wel weer tegen.
In het klooster krijg ik een stempel en koop een kaartje om binnen te kijken. Er is een enorm groot mozaïek op de wanden gemaakt van de Camino Frances , de route vanaf de Frans-Spaanse grens bij St. Jean-Pied-de-Port, ik blijf foto’s maken, wat gaaf! Ik Pamplona waar collega Marianne is geweest, van haar heb ik de schelp aan mn tas die inmiddels al vaak door Nederlandse pelgrims op de foto is gezet vanwege de mooie tekst die in Groningen bij het beginpunt staat. Ik zie ook een weegschaal, mn sterrenbeeld, die kiek ik ook even. Het Nederlandse stel loopt hier ook rond. We groeten elkaar en ik geniet nog even van het op mezelf zijn.
Het heeft wat gemiezerd terwijl ik binnen was, maar onder de bomen is de stoep nog droog. Het is daardoor heerlijk fris wandelweer. Wat voor dag is het vandaag? Zaterdag! Ook hier wordt gesport, ik schuil even voor een buitje tussen de voetbalouders, je ziet ze denken…. sommigen fluisteren even wat en ik vang ‘Santiago’ op tussen het onverstaanbare Spaans in Galicië. Ik lach vriendelijk en loop weer verder. Wat mooi hier, ik zie het water, ik denk rivier maar het blijkt de zee inclusief en eb en vloed ontdek ik later. Daar is Combarro al, ik ben er om 13 uur en check in. Aardig mannetje dat geen woord over de grens spreekt. Mijn kamer heeft een uitzicht uit een vakantieboek, wat ontzettend gaaf (roep ik een keer of 30). De badkamer heeft een bad waar alleen hele kleine mensen in kunnen liggen, ik pas óók met de benen rechtomhoog tegen de muur. Er is een wasmachine en mijn was mag er in. Ik ga een uurtje slapen (Oh wat knap je daar van op!) Hang de was op het dakterras en maak een praatje met een Engels stel dat hier een maand door noord Spanje rondreist. Het vissersplaatsje is echt heel mooi en ik trakteer mezelf op een wijntje, kaasjes en chips, het is immers zaterdagavond. Je kunt hier pas laat eten en daar wil ik niet op wachten. Een feestje op mn kamer met een view! Ik zing Happy van Farell Williams omdat ik het ben.
Ik schrijf nog wat voordat ik ga slapen en de volgende ochtend, ik loop net gedoucht in mijn ondergoed, klopt de hoteleigenaar op de deur: Christina! Spaans druk gepraat.. mucheiro…oh het vervoer voor mn rugzak is er al, meer dan een half uur eerder dan gezegd. Dat was me nog een grappige spraakverwarring gisteren. Bianca tipte me om voor 1x mezelf een lol te doen en de zware rugzak naar haar huis te laten brengen en alleen mezelf en een tasje voor overdag de berg op te laten lopen. G oord plan. Vraag het maar in het hotel, komt wel goed. De beste man begreep vlot wat ik wilde maar nee mn tas moet niet naar het klooster maar naar het adres van Bianca. Ik laat hem het berichtje van Bianca op mijn telefoon lezen: Ons adres, Valboa 25 Armenteira Meis. Hij knikt en gaat bellen…blablavla ons adres…bla bla in superrap Spaans. Moeilijk gezicht en een groot vraagteken elke keer wanneer hij ‘ons adres’ zegt. Hij vraagt kennelijk rond of iemand een overnachtingsplaats kent met de naam Ons adres. Oh help, met handen en voeten, in het Engels Frans en mn beste Spaans, snapt hij niet waar ik denk te gaan slapen. Ook best hilarisch. Ik geef hem het telefoonnummer en hij belt op: spreek ik met Ons adres? Si, si….si….si… peregrina Christina de Hollanda,….si…ah muy bueno….si komt dus helemaal goed, half 9 ontbijt en tas mee naar beneden, wordt hij om 9 uur opgehaald. Dat bleek dus 8 uur.
Het ontbijt is heerlijk, uitgeperst sinaasappelen, croissantje, geroosterd broodje, helemaal zondag….dankbaar tot in mn tenen. De Engelsen komen ontbijten en de hoteleigenaar legt hun uit wat voor bijzonders ik ga doen, de berg oplopen vandaag. Met de auto kan ook maar dat is heel erg om zegt. Kaartje komt erbij, geweldig! Wil hier nog graag een keer terugkomen. Schatten de eigenaar en zn vrouw.
Het Nederlandse stel blijkt voor het ontbijt al vertrokken te zijn. Ik sla de hoek om en de klim begint gelijk al. Na een kwartier zie ik geen pijlen meer, huh? Weer afdalen dan maar….had ik al vrij snel naar rechts gemoeten maar ik keek teveel naar andere dingen. Een poes komt kijken wat ik doe en of ik iets lekkers heb.
Bij het uitzicht punt zie ik de eerste pelgrims vandaag. Een komt voorbij op een paard (!) Nooit eerder gezien. En een leuk stel, Mark en Donna uit Schotland, écht??, ja! Maar we wonen in Frankrijk . leuk om Schotten te ontmoeten, eindelijk want ik ga nog regelmatig als Schotse vermomd over de weg wanneer er dutchies zijn. Hij draagt de rugzak met de spullen voor beiden, ik maak een foute grap over een pakezel ,… zo direct die Nederlandse en nee niet alles laat zich vertalen hè , make that the cat but wise 🤣😂.
De route is werkelijk geweldig mooi, het weer is lekker om te lopen, ik huppel bijna omhoog. Easy…had ook met rugzak gekunt. Ik voel dat ik veel sterker ben geworden onderweg, die benen kunnen nu heel wat aan! De Portugues Central heeft me hard laten werken, dat is écht een groot verschil met de kustroute die vlak is. Ik voel me zoveel beter dan een paar dagen geleden. Blij ook dat het niet zo heet is vandaag.
Voor ik het weet ben ik er al, het plein voor het klooster en de kathedraal zit vol, de zondagsmis is net afgelopen. Gezellig! Ik bestel koffie en vraag een stempel in mijn paspoort. Ik neem de tijd om alles te bezichtigen.
Op mn gemakje klim ik nog 2 km omhoog op zoek naar het huis van Bianca, topdag nu al en de dag is nog maar halverwege.