Om 6 uur zijn de eersten al klaar voor vertrek. Ik was, zoals zo vaak tijdens deze reis, al om 4 uur wakker en heb geschreven aan het blog van een paar dagen geleden. Wakker is wakker dus nu stoor ik niemand meer. Hup uit bed, slippertjes aan en naar het deel waar mn was hangt, het is een soort schuur, enkelsteens en je kijkt hier en daar naar buiten. Ik voel dat het fris is, fijn! Wasje is droog, ik vouw het op en doe het in het waterdichte osprey zakje, duw de lucht er uit en maak het dicht, ideaal alles blijft schoon en droog en zo neemt het weinig ruimte in én het knispert niet zoals plastic doet.
Het is donker buiten, ik doe mn hoofdlamp op en maak een fietslampje vast aan mijn rugzak. Mooi vroeg op pad zo maar zeker niet de eerste. Het wordt steeds later licht namelijk, nu ongeveer om 8.30 uur. Iets na half 8 vertrek ik en ik plaats een foto op Facebook.
Ik loop het stadje uit en zoek naar een pijl, de straat is hier opgebroken en het ziet er onoverzichtelijk uit. Ik let even niet op en mis het stoepje. Bam…daar lig ik …door het gewicht van mn rugzak is het een beste smak, snel weer in de benen, autos razen langs. Ik zie schrammen op de benen, bloed, handen over die fijne steentjes op straat, auw, de pink van mijn rechterhand doet zeer en er zit een steentje onder de huid, shit!
Ik kijk om me heen, Lidl supermarkt…nog dicht, stukje terug dan maar naar een café . Twee dames, één voor en één achter de bar, schieten me te hulp. Een grote verbanddoos komt tevoorschijn, ik zie haar denken: mooi kan ik eindelijk mn BHV toepassen. Verband, betadine , gaasjes, watten….de dames bespreken de aanpak in rap Spaans. Ik probeer in mn beste Spaans-engels en non verbaal dat een pleister om mn pink me wel voldoende lijkt maar ze zijn helemaal in de verpleegstand geschoten. Met een flink verband om mijn pijnlijke pink en de nodige pleisters op mn benen, vervolg ik mn weg. Het is al een stuk lichter en ik mag gelijk aan een steile klim beginnen. Poeh….dan is mn jasje toch wel erg warm. Ik heb geen zin om nu alweer te stoppen en doe een poging om met de rugzak op het jasje uit te wurmen, staande op een helling. In de auto probeer ik dat ook wel eens om, met de gordel om, een jasje uit te trekken. Het zweet breekt me uit. Twee dames passeren: do you need help? …..yes please zeg ik maar ze zijn al doorgelopen en kijken verschrikt om op mijn yes please…(duzzzz…) never mind, I can help myself. Zucht…hoe was het ook alweer met ‘ storingen direct en goed oplossen?’…rugzak af, buiktas af, jas uit, opvouwen en vastmaken aan de rugzak, t-shirt weer degelijk in de broek, alles weer op en om, …dat is veel sneller(!) En gáán nu. Het schiet zo geen moer op.
Het is lekker loop weer en ik ga vandaag naar Pontevedra waar ik met Joan heb afgesproken. Onderweg zie ik de meest mooie uitzichten, prachtige opkomende zon tegen de bergen, kom langs een monumentje met veel schelpen en wensen, teksten en gebeden.
De berg vrij stijl weer af, voorzichtig, ik loop zoals je skiet , slalommen en draaien om de stok 😁, het behoud van mn knieën en je slaat niet op hol.
Beneden om de bocht opent net een dame haar kraampje met koffie en Camino merchandise en ik stop voor een koffie en een sprong in de bosjes. Via Google translate op haar telefoon kunnen we communiceren. Ik krijg een stempel in mijn credential. De laatste 100 km heb ik er tenminste 2 per dag nodig.
In de middag wordt het weer warm, niet zeuren, gewoon doorlopen. Ik zie het Duitse jonge stel weer en ze vertellen me over hun geweldige slaapplek van afgelopen nacht bij een boerderij met mooie tuin op een berg. Gehaald en gebracht naar de wandelroute en er is voor ze gekookt, bofkonten.
Er zijn steeds meer Spaanse graanschuurtjes op palen te zien, ze heten horreios of zo. Ze staan op ronde schijven zodat de muizen er niet in kunnen klimmen want die schijnen niet op zn kop te kunnen lopen.
Janice heeft deze in 1 hand (toren van pisa momentje)
Ik loop langs een wijnboer die samen met zijn moeder handmatig oogst. Ik groet en vraag of ik een foto mag maken, si si en hij vraagt me iets in het plat Spaans….Geen idee… dan reikt hij me een tros druiven aan, om hem te kunnen pakken lader ik bijna in een greppel.. veel Spaans woirden in de trant van pas op, voorzichtig ….niet mn dag geloof ik op dat vlak
Opnieuw een klim en bovenop opnieuw een bijzonder kraampje
Ik wil doorlopen maar wanneer ik deze foto maak zie ik dat een berichtje heb gekregen van de alberge waar ik vandaag ben vertrokken
Are these your classes?
Ah nee hè, zowel mn gewone bril als mn zonnebril op sterkte in 1 handige houder laten liggen …op het bed, een beetje onder het laken en daardoor niet gezien. Overdag heb ik lenzen in maar écht scherp zie met mn bril, zeker lezen en kleine letters. Oké, toch maar stoppen nu, eerst oplossen, learnt my lesson. Bellen, appen…nee de vervoerder van de rugzakken (sommige mensen laten hun bagage vervoeren) is al weg, dat wordt dan morgen in Caldas de reis, …ja maar …Ik ga niét naar Caldas de reis,…oh..opnieuw heen en weer bellen. Nee ze bezorgen niet in Combarro…
Ik ga weer lopen want anders kom ik er niet. Ik bedenk me dat ik desnoods een taxi of bus kan nemen om mn brillen op te halen. Zo! Problem solved for now en dóór.
We appen nog wat en uiteindelijk verzekert de lieve jonge dame van de alberge me dat ze het gaat regelen. Geef me de adressen maar, dan hoor je van mij wat het wordt. Hulde! Na een uur een appje, ze zijn er wanneer ik er ook ben straks in Pontevedra. Alles lost zich op, stress is zinloos. Ik merk dat ik veel relaxter met dit soort situaties omga dan voor mijn Camino .
Er is vandaag opnieuw een alternatieve route door het bos. Het lijkt wel het Wisentbos thuis, kastanjes op de grond en ook hier vallen de blaadjes.
Hele dikke boom
Wanneer ik einde middag Pontevedra in loop zie ik dat de temperatuur meevalt in vergelijking met eerdere dag maar het is nog steeds te warm om met een zware rugzak te lopen eigenlijk.
In Pontevedra staat een ronde kerk voor pelgrims
Ik moet door naar het noorden van de stad. Ik kom verschillende pelgrims tegen die op zoek zijn naar een slaapplek en overal te horen krijgen dat het vol is. De stad is dat ook, wat een mensen en een drukte. Gelukkig heb ik een bed.
Mooi gezicht, een non in een telefooncel, als ze me ziet draait ze zich snel om.
Even zoeken, rare deur vermomd als ijzel en wand, gevonden! Joan zit in de tuin en het is leuk om elkaar weer te zien. Shared rooms heet het hier, een soort airbnb. Gastvrouw is bijzonder, kunstenaar en vol van zichzelf en haar kunst. Er is een wachtrij voor de combi douche/wc….er zijn 3 tweepersoonskamers en boven nog 7 slaapplaatsen waar ik er 1 van heb. Hmmm vervelend nu ik nodig moet en graag wil douchen. Goed, afknijpen en eerst maar installeren, tas gereorganiseerd en ik besluit wat spullen met de post naar huis te sturen vanavond (de normale zolen van mn schoenen, bikini omdat ik kustroute zou lopen en nog wat kadootjes). Ik geef ook alles weg wat ik niet meer wil meesjouwen, koekjes, havermout, potje kaneel, pakje boter…voor je het weet weer een kilo.
Als ik gedoucht ben lopen Joan en ik Pontevedra in en laat ze me de mooie plekken zien. We lopen Freddy uit Zwitserland tegen het lijf, met hem.liep ik gisterochtend een stuk. Hij vertelde me over zijn eerdere Camino’s en over zijn tocht door Zwitserland langs de Reus (rivier) tot de plaats waar hij opgroeide. Hij gaf me een tip voir een slaapplek in Santiago en ik vraag hem waar dat ook alweer was en schrijf het op.
In de supermarkt zegt een.man: als je Nederlands praat kan ik je verstaan hoor ….prima zeg ik 😳😁, we maken een praatje en ze vertellen ons dat ze ook de espiritual gaan lopen. Op de vraag waar ze slapen vertellen ze dat ze voorbij Armenteira moeten omdat de alberge en het klooster vol zijn. Ze vragen waar wij slapen en ik vertel over Bianca en haar gezin dat een donativo is begonnen op 2 km vanaf het klooster. Ja daar heb ik van gehoord zegt hij maar ik kon het niet meer vinden. Ik geef het adres en vervolg mijn boodschappen. Joan zegt ‘ waarom gaf je dat nou?’ Straks gaan zij daar óók heen. Wat geeft dat zeg ik? Op de Camino help je elkaar toch en je weet sowieso niet waar je terecht komt. Kijk waar we nu zitten, ik heb daar wel een mening over hoor. Daarin moet Joan me gelijk geven en ze zegt dat ze wel spijt heeft dat ze hier 2 dagen is gebleven.
Na een snelle hap en een goed glas wijn wil ik heel graag slapen. Bij terugkomst zijn alle bedden gevuld terwijl een uur eerder nog masr, Joan en ik de enigen waren die upstairs zouden slapen.
Morgen op weg naar de variante espiritual