Als laatste pelgrim kom ik aan bij Casa Fernanda, wat was ik blij dat ik wist dat er een bed voor mij was. Er zijn veel pelgrims onderweg en op dit stukje van de route staan er niet zoveel herbergen in mijn boekje van John Brierly. Ik loop een soort sprookjesbos in en kom uit in de beschutte, zonnige tuin. De dochter van Fernanda heet me welkom, vraagt of ik alles eet?(or veg or vegan?) Ik? Alles! Zeker nu 🙂
Fernanda’s man en dochters zijn al druk bezig met koken. Er is 1 grote slaapkamer met 10 bedden. Janice zit op haar bed en ik blijk opnieuw naast Peter te slapen, net als 2 nachten geleden in Rates.
Het slaapgedeelte
Mijn schoen zien er niét uit, net als die van de anderen en gaan buiten in een rek, ik ga douchen en besef me hoe lekker ern douche is, helemaal na een dag lopen in de hitte en het stof
Als ik mn kleding wil wassen komen de schoonzussen en Katrina de tuin in lopen en vragen of ik ook een bed voor hun heb geregeld. Dat had ik wel gewild maar ik heb het laatste bed. Ze balen maar snappen dat ik hier ook niks aan kon doen. Katrina kijkt bozig en langs me heen en dat raakt me opnieuw. Ik heb daarnaast ook genoeg aan mezelf, naast last van mn hielspoor op links ontdekte ik net een ontsteking aan mn rechter grote teen, het ziet er naar uit (ik bespaar je de foto). Vorig jaar heb ik een ingreep aan die teen gehad en het voetbed rond het litteken speelt opnieuw op. Ik heb het eerder al aan de huisarts laten zien en we spraken af wanneer dit tijdens de Camino zou gebeuren, ik zou bellen, natuurlijk gebeurd dit dan op zaterdag.
Tijdens het wassen van mn kleren komt Janice naar me toe, ze ziet dat ik geraakt ben door de teleurstelling van het groepje vrouwen waar ik eerder mee heb gelopen. Ze pept me op en zegt dat dit de Camino is en ieder zijn haar eigen gedoe heeft en krijgt. Let it go! Ik hoef me niet verantwoordelijk of schuldig te voelen, het is van hen, niet van mij. Ik ben blij dat Janice erbij was toen ik Katrina uit de put hielp en snapt wat er gebeurd. Ze verzekert me ervan dat ik goed voor haar ben geweest en mijn aandeel in haar proces positief is. Dat zij dat zelf niet zo ervaart een deel is van wat zij heeft te leren. Janice vertelt met een verhaal over een reis die Peter en zei maakten waar een Chinese jongeman een kamer met hen deelde. Daardoor had hij een goedkoper bed en leverden zij privacy in. De jongen had een zak sinaasappels en at daar iedere dag van, zonder te delen. Janice wachtte af of er tenminste een stukje gedeeld werd. Nadat de zak leeg was heeft ze hem gezegd dat ze niet langer de kamer met hem wilde delen omdat hij nog geen partje gedeeld had en ze stuurde hem weg. Mooi inzicht voor mij. De was kan aan de lijn.
Er zijn hier alleen maar leuke mensen
Denis en Gloria uit Canada, Antonio en Tanja uit Brazilie, Rachel uit London en ze was ook in Rates maar daar was het zo groot en sliep zij op een andere kamer. Luiana en Robert uit de VS, en…extra bed op de veranda de mopperpot die me voorbijbeende op weg hierheen: de 74 jarige Christian uit Frankrijk. We gaan aan tafel
Als een Italiaanse familie in de tuin. Dit blijkt uniek te zijn want de dag ervoor is er een explosie in de keuken geweest waardoor er een complete puinhoop is onstaan en voor 20k aan schade. Fernanda heeft haar hand verwond en verontschuldigd zich dat we buiten moeten eten…wij zouden waarschijnlijk de groep pelgrims hebben gecanceld maar zij niet, iedere dag volle bak en altijd blij en relaxed, om een voorbeeld aan te nemen
Na het eten komt de drank op tafel, komt de buurman met een gitaar en zingen we samen. Ik breng het pelgrimslied in dat ik ooit leerde en zing op verzoek in het Nederlands en kies voor het nummer van Acda en de Munnik (een link naar het nummer vind je op blog van de eerste wandeldag).
Een avond om nooit te vergeten