Vannacht sliep ik in een fantastisch mooi nieuw hostel. Midden in het centrum en om een uur of 2 hoorde ik allerlei militaire bevelen of zo, ook marcheren..rare droom? Het lawaai ging door dus de oordoppen maar opgezocht (lampje van mn horloge bijschijnen…zachtjes proberen een rits te openen, ..dat kan niet,…oordoppen in en omdraaien. Wakker door zere voeten, creme zoeken, omdraaien, wakker door …en zo de hele nacht door. Uit bed, kopje thee, voetmassage bij mezelf, hm moet ik eens vaker doen. En opnieuw dezelfde militaire herrie. Schuifpui (4 hoog, balkon) open en kijk nou: drie jongens marcheren als Russen, schreeuwen commando’s en doen alsof ze een groot geweer hebben. Het ziet eruit alsof ze gedrild worden in een training. Een is de leider. Het ziet er angstaanjagend uit. Gekkenwerk. Terug naar binnen, oordoppen in en slapen! Om 6 uur vind ik het wel best, douchen, zachtjes mn spullen bij elkaar pakken, natte was met veiligheidsspelden aan de rugzak vastmaken en zachtjes de kamer uit. Alle 4 dames slapen nog. Ik geniet van mm ontbijtje dat ik gisteravond heb klaargemaakt en uit de koelkast haal.
Een van de Nederlandse schoonzussen is wakker en ik vertel haar over mn nacht. Ze heeft gelukkig geen last van mij gehad en verder geslapen als een blok.
Ik wil eigenlijk wel weg en deze nacht achter me laten en vraag haar of Katrina al wakker is, nee dus. Iedereen slaapt verder nog. Ik vraag haar of ze Katrina wil uitleggen waarom ik al ben gaan lopen en of ze mijn telefoonnummer aan haar wil geven mocht ze dat willen. Ik vertel ze dat ze eerder niet lekker in haar vel zat en misschien willen ze een stukje met haar oplopen straks. Dat komt goed zegt ze en opgewekt ga ik op pad. Het is lekker koel en dwars door het centrum waar alle kledingwinkels nog dicht zijn loop ik de sjieke stad Barcelos uit. Mijn wandelstokken zitten nog op mn tas, ik haal ze er straks wel af. Het is niet fijn om, wanneer je net op weg bent, alweer te moeten stoppen. Ik zie een ouder echtpaar met rugzakjes met een schelp eraan, ze zijn beiden een kop kleiner dan ik. Ik wens ze een Bom Camino en ze groeten vriendelijk terug, ik stop en maak een praatje, ze zijn zeker achter in de zeventig en komen uit Brazilië, wauw! Meneer wil de stokken wel van mijn rugzak halen en ik moet daar bijna voor op de knieën. Monter loop ik door en ik geniet!
Het Engelse stel Peter and Janice komt me achterop lopen en ik was even vergeten dat ik een wandelend wasrek ben tot Janice roept: nice bra…I think I can use it as a helmet” en ze ligt helemaal dubbel van het lachen. We praten wat en ik word steeds blij van ze, altijd opgeruimd, vriendelijk en in voor een grap. Net als ik hebben ze weinig op met chagrijnige types en snelgrims.
Bij de koffie tref ik ze opnieuw en ze vragen waar ik ga overnachten. Zij hebben geboekt bij casa Fernanda en hoewel ik in principe niet wil reserveren, heb ik oa via Facebook veel enthousiaste verhalen gelezen over dit hostel. Janice haalt me over en nadat ze opnieuw niet opnemen (gisteravond spraken de Nederlandse schoonzussen er ook over en kregen we ook geen gehoor) concluderen we dat vast al vol zit. Als ik opsta zegt Janice dat ze het jammer vindt dat ik er niet bij ben wanneer ze savonds op de tafel danst bij Fernanda. We bellen nog 1x en ik krijg een man aan de lijn “Si” ..do you speak English? Is there a bed availeble? Only one? GREAT met ern high five and a big smile vervolg ik mn weg. Joehoe…bofkont!
Ik loop langs mooie velden maar ook enge stukken op de weg
Gelukkig soms áchter de vangrail.
Tijd voor pauze, thee, wc, nieuw water en even appen met thuis. Net als ik wil vertrekken komen de schoonzussen binnen met in hun kielzog Katrina, ik groet enthousiast maar Katrina is boos op me en teleurgesteld dat ik haar niet heb wakker gemaakt. Ze maakt me verwijten en neemt mijn uitleg (en die van de schoonzussen eerder die dag) niet aan. Ook mijn (al dan niet terechte maar desondanks voel ik wel sorry voor de verwachtingen die zij had). Met een rotgevoel trek ik verder. Al snel passeer ik een wijnboer die aan het oogsten is. Ik maak een foto
Als ik verder loop vraagt hij of ik druiven lust en gooit me een tros toe, heerlijk wat een leuke verrassing. Ik loop op met een Nederlandse dame die deel uitmaakt van een georganiseerde reis. Zij kiest er voor om alleen te lopen en ik vertel haar wat me is overkomen. Mijn intentie is goed, ik heb Katrina de hand gereikt zodat ze weer verder kon in plaats van af te haken. We wisselen wat ervaringen uit en ik loop met een lichter gevoel verder. Het is opnieuw boven de 30 graden en dat maakt het lopen met de rugzak extra zwaar. Hoe dichter ik bij mijn bestemming kom, hoe meer ik mezelf moet oppeppen en afleiden. Ik blijf iedereen die ik tegenkom vriendelijk groeten. Er passeert me een oudere man in flinke pas en ook nu groet ik met Bom Caminho….hij gromt terug, no it isnt a bom Camino today….ik ben verrast, ik krijg normaal gesproken deze wens terug. De laatste kilometer voor casa Fernanda en Yes..I made it
Da
Beste lezer van mijn blog, wordt vervolgd, casa Fernanda was zo gaaf dat het een apart blog verdient. De reis is indrukwekkend en niet overal kan ik op mn telefoon schrijven en uploaden. Het is leuk om in contact te zijn m wet zoveel bijzondere mensen onderweg. Daarnaast is rust ook belangrijk en daardoor komt het bloggen in het gedrang. De groeten met moeten dus soms post ik iets kort op Facebook. En probeer daarnaast bij te blijven met schrijven. Tijd nu om te slapen, morgen weer een nieuwe dag. Dankjewel en ik voel me vereerd dat je dit leest.