Vandaag loop ik met Katrina, een politie agente uit Duitsland. We starten al vroeg, zodra het licht wordt om 7 uur en nadat ik Holger heb gezegd dat zij en ik graag samen lopen vandaag. Holger vertelt ons waar hij slaapt vannacht.
Er hangt nevel en we stijgen gelijk al over een weg met kinderkopjes. Katrina wordt direct bijna van de sokken gereden door een auto zonder licht. We schrikken ons rot en de eerste adrenaline shot is binnen. Een snelgrim passeert ons en vraagt of we wel hebben ontbeten aangezien er de eerste 7 km niets op ons pad komt. Hebben we niet en ook geen zin om terug te gaan, we gaan het vast overleven. De voeten protesteren hevig op de stenen en er volt een rotsachtig pad verder omhoog.
We praten over hoe we de Camino willen lopen en komen tot het inzicht dat we meer willen genieten en ons niet laten opjutten door onszelf (geloof me je zit vol met overtuigingen uit het dagelijks leven zoals: beetje doorlopen…of je hebt nu wel lang genoeg pauze gehad, met dat geklets met iedereen onderweg komen we dr niet) en al helemaal niet meer door anderen (oh..wij lopen vandaag 30 km..). Het is een kunst om je niet te laten beinvloeden. Katrina en ik kiezen voor langzaam lopen voor mijn voet en haar knie, veel meer pauzes dan gisteren, genieten van lekkere dingen om te eten onderweg (jammer dan kilo’s…ik neem je weer mee naar huis…verlies je later wel een keer) en te zijn in het hier en nu. Tot 13 uur is ook de temperatuur aangenaam, gisteren boven de 30 en eergisteren ook, vandaag blij met 26 in de middag. De 4 Duitse buurmannen en wij halen elkaar zeker 3x in vandaag en iedere keer praten we honderduit om daarna wee door te gaan, echt gezellig en helemaal nadat ik geen last meer had van mn gevoel van tijd verdoen. Het hoort erbij en is eigenlijk heel fijn.
Tijdens onze ontbijtstop komen de leuke Engelsen weer voorbij, we drinken nog koffie samen en maken een groepsfoto, Peter and Jane are so much fun and tell great storirs of their holidays, we invite eachother on Facebook
Ik vermom mezelf als pelgrim
We lunchen in een leuk restaurantje die ons luid en nadrukkelijk werd gewezen door een dame vanuit een raam…daar moesten we zijn…Katrina vertrouwd het niet, ..ik haal haar over om de aanwijzingen van de Camino te volgen. We eten fantastisch en de eiganaresse is bevlogen, ook waar het gaat over de weg die we lopen. Ze tipt ons een nieuwe herberg in Barcelos, net twee weken open en nog in geen enkele gids opgenomen. Ik grap tegen Katrina dat we dan eindelijk verlost zijn van alle Duitsers onderweg.
We gaan door naar Barcelos en klimmen en dalen en zijn trots op onszelf
De weg is prachtig en vol afwisseling, helaas ook veel van die klotestenen excuzeslemot maar we zetten door. Hier voelt 5 kilometer als 10 of 15 thuis. We zijn soms na een uur maar 2 km verder….nee dan hebben we niet staan kletsen.
Volgens mij staat hier straat van de vrouwen van de Camino…moest ik een foto van maken.
En dan is daar Barcelos, de haan staat ook voorop mijn gidsje, de stad is geweldig mooi
En dan de nieuwe herberg, wauw, bedden zonder plastic, fris, schone lakens, een handdoek en zelfs zeep. We delen de kamer met een Finse, die er al een paar dagen is en 2 Nederlandse schoonzussen die vandaag zijn begonnen en die we op sleeptouw genomen hebben naar deze mooie plek. Bofkonten, ik heb gelijk gekregen met het openstaan en opvolgen van de aanwijzingen die je onderweg krijgt. Ja..noem me gerust zweverig of vol bijgeloof, Jacobus heeft geeoon het beste met ons voor vandaag.
Vanaf het balkon
Savonds nog even raar gegeten en nu tijd om te gaan slapen
Soort Portugese specialiteit..broodje hamburger maar dan anders mét een glaasje vinho verde, lekker
Afstand vandaag 22 (incl in Barcelos)
Hoogte meters 365
Stappen 37.407 (incl avondprogramma, overdag ca 33.000)
Hostel: In Barcelos, de beste tot nu toe en maar 12,50
