Na een stevig ontbijt gaan we op stap. Maastricht slaapt nog en we lopen langs het water, gaan met de lift omhoog en vervolgen onze weg over een bijzonder brug over de Maas die alleen voor voetgangers en fietsers is. We slaan broodjes en beleg in en lopen de stad uit. Ik zie ineens de Bever en ben meer dan 10 jaar terug in de tijd. Ooit liepen Joop en ik hier het Pieterpad in de stromende regen, in spijkerbroek en katoenen shirt…verzopen. Wij de Bever in en een uur later met een lege portemonnee maar in vol wandelornaat inclusief regenpak en rugzak weer naar buiten. Goh ja, dat was hier mijmer ik.
Ik moet natuurlijk alweer plassen …gelukkig een voetbalveld vol ouders en jeugd. De groep loopt door en Theo (met GPS) wacht op me, als we dan verdwalen, weet hij de weg. Het landschap begint al te glooien met van die mooie vlakken geel en groen. Er staat tarwe op de akkers en ook gerst voor al het bier natuurlijk, Gulpen ligt hier om de hoek. De natuur is werkelijk schitterend en als we een bospad omhoog steken waan ik me écht weer op de Camino in Spanje en Portugal. Het is er echt on-Nederlands. Theo praat honderduit over zijn reis naar Thailand en ik luister graag. We lopen lekker door en zien Bruno en Anniek in de verte voor ons lopen. Na een uur hebben we de groep weer om ons heen en ik loop zo lekker dan ik doorloop naar de kop van de groep en uiteindelijk als eerste Margraten bereik. De kop is er af, 12 km en tijd voor koffie op een terras. Onderweg, meestal op kruispunten zien we steede meer kruisbeelden en kapelletjes langs de weg.
We slaan af de velden in en lopen langs een ploegje koeien, de dames zijn nieuwsgierig en komen in de benen…uhm…haha gewoon rustig doorlopen maant Theo. Rennen is sowieso geen optie met de rugzak. We lopen door het hoge gras en zien geen pad meer, er staan overal afrasteringen die er niet stonden toen Irene de weg heeft ‘voorgelopen’….we zitten niet goed.
We kiezen een uitweg via een fietspad naar kasteel Neuborg en als we daar aankomen lunchen we in de zon, rug tegen een muurtje. Zó lekker! We hoeven nog maar 3,5 km is het goede nieuws maar wél over de Gulpenerberg en die is 1600 m hoog ongeveer en kent stijle stukken. Ik bereid me voor op een uur klimmen. Doppen van de stokken zodat ik die stevig in de grond kan prikken. Rustig met kleine stapjes omhoog, mond houden en door de neus ademen. Ik wil niet zeggen ‘zo snel als een berggeit ‘ maar het gaat voor mijn gevoel van hop-tjop-tjop…En daar was de horeca al…zal wel een andere zijn dan die boven op de berg toch?….nog iets verder zie ik Bruno al naar links lopen en kijk nou toch….daar staat Maria al…..We zijn er! Het uitzicht is machtig en dat zie je niet goed op de foto.
Ik fotografeer Marie van alle kanten, op iedere kant staat een van de rollen die zij vervult.
Ik wil nog wel even blijven maar Irene wil door, het klooster van Wittem is in zicht en de douche én de kloosterboekhandel lonkt. Voordat we inchecken eerst een etappebiertje, Gerardus, het bier van het klooster, kies ik.
Ik doe mn schoenen uit en ga met mn benen omhoog liggen….ja, gewoon op het terras, hilariteit in de groep en Irene zegt dat dit inderdaad heel goed is na het lopen. Ik vertel al liggende dat mn zus en ik ook zo lagen aan de voet van de Brandaris na afloop van 20km Fjoertoer en aangesproken werden door agenten…enorm gelachen. De dame die de bestelling komt brengen schrikt wanneer ze me ineens ziet liggen en schiet daarna in de lach…zoiets nog nooit gezien. Ik kom in de benen, tijd voor Gerardus..blond.
Het klooster van Wittem os mooi en groot, heeft een prachtige tuin en een bibliotheek die we zeker moeten zien. Daar hebben we eerst geen tijd voor, we eten vroeg want we willen naar de kringviering in de kapel en hebben daarna een date met een pater. Ik ben benieuwd. Aan tafel worden indrukwekkende gesprekken gevoerd alsof we elkaar al jaren kennen, ook dát is de Camino. Ik kies voor de vis en die was super.Het toetje is teveel en we moeten opschieten om op tijd i de kapel re zijn. Mooie dienst, echt heel goéd over conflicten en nederigheid en met een gedicht over Maria…maar dan anders. Ik ga het googlen Marti en Maria in typen zei de pater in antwoord op mijn vraag.
Wat een mooie dag! We sluiten af met een drankje en een terugblik op de dag, we zijn allemaal trots op onszelf en ook blij, onder de indruk etc etc. Ik ga op tijd naar bed want morgen volgt een pittige dag met heuveltje op en heuveltje af. Op weg naar Val Dieux….die ooit duivelslsvallei heette…en nu dus vallei ban God. Ze brouwen er óók bier…..
