Als ik ’s ochtends de was van de lijn haal is deze niet droog, ik maak met veiligheidsspelden de sokken aan mn rugzak en de rest wapper ik nog wat (helpt niet) en doe ik in zo’n superhandig osprey zakje. Ik heb drie van die zakjes mee en dat was een topinvestering. Ik mag bij alberge Ninho ontbijten. Het is een gezellige plek met mooie teksten.
Als ik binnenkom staan Tanja en Antonio op het punt te vertrekken. De rest is al weg. Ik neem mijn tijd. Smeer een lekker vers brood kaas met jam, jus’tje erbij, er is fruit dus banaan voor onderweg. De duitse meisjes (die van de pet en haar vriendin die niet van bed wilde ruilen) schuiven aan. Nee we zijn geen ochtendmensen zeggen ze. Het meisje met de pet pakt een verse vijg uit de schaal en begint te pellen. Ik vraag haar of je verse vijgen moet pellen, ik heb ze nog nooit zo gegeten. Het hoeft niet, zij doet het. Gisteren kreeg ik van Gloria een lichtgedroogde vijg, ik vond het fantastisch qua smaak en structuur. Doordat ze er niet zo aantrekkelijk uitzien, en volgens mij in Nederland ook niet zo lekker zijn (?) eet ik ze nooit. Toen ik klein was stond er bij de oma van mijn vriendin een vijgenboom in de tuin in Friesland. Ik heb toen een vijg gegeten maar vond er niks aan.
Mijn oma heette Vijgje en ik ben vrij plotseling toch nog naar haar vernoemd. De arts die de bevalling deed vroeg mijn ouders hoe ik ging heten: Christina… is dat naar moeders moeder? Nou nee, naar vaders vader, die is overleden toen mn vader nog klein was. Mijn neef zou vernoemd worden naar deze opa maar dat ging een beetje mis bij de aangifte bij de burgelijke stand : Willem….wat-was-het-ook-alweer….Adriaan! Goed, met mij de herkansing. De dokter vond Vijgje werkelijk een práchtige naam. Mijn ouders gingen om, Vijgje Christina werd het. Ik schaamde me dood voor deze ouderwetse, rare naam, een vrucht, een bijbelse nog wel, lelijk ding ook. En ja, op je diploma, je paspoort, bij het invullen van …(eerste naam voluit) werd het Vijgje Veloo, oh…ik heb mijn ouders er om verwenst. En nu na twee dagen deze vrucht gegeten te hebben, ..wauw, smaakexplosie, juicy, zoet maar niet zo mierzoet, en dan die verrassend knisperende pitjes. Its like me 😁😍🤩 . Niet de knapste hahaha maar verrassend smaakvol, oke ik hou op met deze lofzang, straks ga ik nog naast mijn schoenen lopen. Ik vertel de duitse meisjes over mijn vernoeming en ook zij herkennen het bij zichzelf. Ik aanvaard mijn naam na al die jaren en wanneer ik op pad ga hoor ik de klokken van de kerktoren met precies hetzelfde big ben geluid als de klok in het huis van mijn oma Vijgje wanneer ik bij haar logeerde, en dat gebeurde de hele dag tijdens mijn wandeling, vast iets Portugees.
Ik loop lekker in mijn uppie en geniet. Ik stop voor een stempel en een fles water want het kraanwater uit mijn flessen is niet weg te krijgen, smaakt naar zwembadwater.
Ik groet iedereen onderweg en deze man begint in rap Spaans een heel verhaal, lacht vriendelijk en klopt me op de schouder. Ik geef hem een hand en zeg mn naam, waar ik vandaan kom en of vraag of ik een foto mag maken. Oioioj hij is daar te oud voor, hoe oud? Hij schrijft 90 op de muur.
Na deze ontmoeting loop ik als een blij ei verder (big smile on my face). In het volgende dorpje maak ik snel een filmpje met mn telefoon en stuur het naar de zoon van vrienden die binnenkort zoveel jaar getrouwd zijn, blij dat dit me gelukt is. Ik kom er achter dat met een beetje moeite, je veel meer kunt dan je denkt en er is maar één remedie bij onrust of een verstoring: los het op, neem het weg en doe het nu! Niet uitstellen, twijfel ook niet en denk in mogelijkheden! Klinkt simpel, en iedereen weet het ook wel, maar het ook toepassen is de kunst.
Dit gaat vaak over kleine dingen zoals niet doorlopen met een volle blaas in de hoop dat er een schone wc voorbijkomt, te warme kleding, 1 schoen die iets te los is gestrikt. Ik herinner me de regel uit mijn leiderschapsleergang : storingen hebben áltijd voorrang. Ik pas hem nu consequent toe en los het op. Oefening in out of the box.
De stoneman geeft aan dat ik op de goede weg ben 😁.
Het is alweer bloedheet aan het worden en ik heb nog een flink stuk voor de boeg. Aan een boom hanut een briefje
Een smoothie bar, daar ga ik voor. De pas er in.
Prachtige plek, het blijkt ook een herberg te zijn. De dame achter de fruitbar maakt allerlei gezonde verse dingen. Ze vertelt ook de Camino te hebben gelopen en nu is teruggekomen vanuit Canada om hier als vrijwilliger wat terug te doen voor de mensen onderweg.
De Zweedse damesgroep, die we gisteren ook troffen, komt bij me zitten. Astrid heeft vreselijke blaren. Ik geef haar wat van mijn wandelwol waar ik als een echte ambassadeur over vertel.
We raken in gesprek over het lopen met een groep. Omdat de dutchies ook op het terras zaten en ik opnieuw dacht ‘ dit nóóit ‘ wat een zeikwijven zeg. Continue in assertiviteitstrainig (Ik hoor dan, nou Els…volgens mij zit Marie ook niet lekker in haar vel, …of, ik vond het wel heel moeilijk dat je vanmorgen niet bij me wilde zitten en vervolgens ook niet met me wilde lopen). De Zweden blijken een ander soort groepje leggen ze uit. De begeleidster heeft een werkvorm en iedere dag wordt aan de hand van een thema gelopen . Met een armband, teksten en elke dag een nieuw lied dat bij het thema past. Ze zingen het lied van vandaag voor me. Zweeds is mooi om te horen! De stemmen zijn zuiver en hoog, kippenvel.
Ik leer hen mijn pelgrimslied en het ontroerd. Het thema voor morgen is delen. Astrid zegt haar les vandaag te hebben ervaren in dit delen van liederen en de wandelwol de ze van me kreeg. Ze wil haar armband graag aan mij geven. Tja en dát ontroerd mij dan weer.
En door…
Van Rachel krijg ik een berichtje dat ze al in Tui is. Het plan was om naar Valenca te gaan, de laatste stad in Portugal en dan morgenochtend Spanje binnen te lopen. Door mijn langere-pauze-dan-gedacht kom ik niet op tijd in een herberg om zeker te zijn van een bedje. Tui is net als Porto ook een bekende plaats om de Camino te starten omdat je dan de vereiste 100 km loopt voor het verkrijgen van de Compostela.
Ik app Rachel of ze voor mij ook een bed wil reserveren in de alberge waar zij al gedoucht aan een biertje zit. Tuurlijk! Dat loopt een stuk geruster.
Ik loop Valenca binnen, een hele mooie stad, het is einde middag en bloedheet 32 graden. In de grote supermarkt heb ik wat te te eten en drinken gehaald en loop Janice en Peter tegen het lijf. Die zijn weer herenigd met de tas met wandelkleding van Janice die er al een week wachtte. Iets met vergeten en te ver vooruit laten bezorgen.
Valenca (Portugal)en Tui (Spanje) liggen aan elkaar vast verbonden met een brug. Kampen en IJsselmuiden maar dan heel oud en mooi. Ommuurde stad, vesting, kleine straatjes. Ik blijf foto’s maken. Ik haal nog een stempel in Valenca en het is na 18 uur als ik de brug over ga.
Eenmaal over de brug pak ik Google Maps erbij, poeh….is nog een half uur en ook nog omhoog. Dit laatste stuk is niet grappig meer in deze temperaturen (29 nog) en het is al 19 uur. Links, rechts, achterstaatje, weer stijl omhoog. Ik wil niet meer. Net als ik denk ‘hoe lang nog’ en waarom niet gewoon in Valenca geslapen hoor ik bagpipes en knap op. Even kijken waar dat vandaan komt. Ik blijf even luisteren en maak een filmpje. Vervolgens wijzen twee nonnen me de weg. Ik slaap vannacht naast de kathedraal van Tui in een super hip hostel, nieuw, schoon, met zn vieren op een kamer, geen stapelbed. Lekker beddengoed, handdoek in een mandje. Super geregeld Rachel!. Ik slaap naast Amanda uit Zuid-Afrika, de wereld is klein wanneer blijkt dat zij een paar dagen met Joan en Vanessa heeft gelopen langs de kust. Ik ken hen van mijn eerste dag in Porto.
Éénmaal gedoucht ben ik weer een ander mens. Savonds gaan we Spaans eten om de hoek samen met Bruno, Ana en Ruth uit Portugal die we hebben leren kennen in Ninho. De wijn vloeit, het eten is héérlijk (laat de keuze maar aan Ruth over) en we hebben gelachen om de zin en onzin van de Camino.
Morgen scheidden onze wegen want de Portugezen moeten benen maken qua beschikbare tijd en vertrekken vroeg voor de lange etappe naar Mos. Ik ga morgen eerst een stempel halen in de kathedraal en die gaat pas om 9 uur open.
